3. Zanim będzie za późno

Dokładanie pamiętał ten dzień, kiedy pojawił się tu po raz pierwszy. Sam nie wiedział, po co tak naprawdę wtedy przyjechał. Ślady już dawno były zabezpieczone, ekipa wielokrotnie przeszukała teren. Chyba chciał po prostu zobaczyć to miejsce, wyobrazić sobie dokładnie przebieg wydarzeń z tamtej nocy. Potem wielokrotnie tego żałował, zwłaszcza nocą, kiedy chaotyczne obrazy przesuwały mu się przed oczami jak dawno nieoglądany film.

- Macie coś? – zapytał komisarz, podchodząc do techników.

- Zwłoki dziecka – odparł jeden z policjantów. – Czekamy na lekarza.

- Świetnie – podsumował Sebastian. Od początku było jasne, że uprowadzone przypadkowo dziecko nie miało żadnych szans. – Sprawdziliście teren?

- Dopiero zaczynamy.

Sebastian dobrze wiedział, w którym kierunku powinien się udać. Nie miał ochoty patrzeć na zamordowanego dwulatka, więc bez zastanowienia wszedł między drzewa, kierując się na północny-wschód. Zrobił tylko kilka kroków i dotarł do miejsca, którego szukał. W zasadzie niczym się nie wyróżniało. Ot, trochę krzaków, trochę mchu i gałęzi. Nic szczególnego. Nie było jednak mowy o pomyłce.

Komisarz rozejrzał się dokładnie. Żadnych śladów, nic niepokojącego. Wydawało się to nieco dziwne. Dobrze wiedział, że Rybarczyk nieprzypadkowo wybrał to miejsce na porzucenie samochodu. W ten sposób chciał im coś przekazać. Chciał dać im znać, że pamięta i nie żartuje. Że zamierza dokończyć to, co zaczął.

Gdzieś w oddali ptaki zerwały się gwałtownie do lotu i Sebastian odruchowo podniósł głowę. Serce na moment mu zamarło, a potem ruszyło szaleńczym tempem. Tuż nad nim, między częściowo ogołoconymi z liści gałęziami wisiała kobieta.

Przez całe przedpołudnie, które spędził na miejscu zbrodni, Sebastian zastanawiał się gorączkowo, co powie Aśce po powrocie na komendę. Jak przedstawić prawdę w choć odrobinę mniej przerażający sposób? Jak przekonać kobietę, że chociaż bilans ofiar Rybarczyka wzrósł do trzynastu, ich szanse na złapanie go wcale nie maleją? Jak dodać jej otuchy, skoro sam ma ochotę usiąść i płakać?

- Aśki nie ma – oznajmił nieco podenerwowany Bartek, kiedy Sebastian w końcu dotarł na komendę. – Wyszła pół godziny temu.

- Jak to wyszła? – zapytał Seba zdezorientowany. – Dokąd?

Bartek zdawał się zmaleć o co najmniej kilka centymetrów. Owszem, zdawał sobie sprawę, że w obecnych okolicznościach Aśka raczej nie powinna sama chodzić po mieście. Próbował ją nawet zatrzymać, ale od początku wiedział, że nie ma większych szans. Kobieta tylko go wyśmiała. A on w duchu modlił się, żeby zdążyła wrócić przed Sebastianem.

- No… - zaczął asystent zmieszany. – Znasz przecież Aśkę… Nie tłumaczyła się nam…

Sebastian ruszył z powrotem na dół, wyciągając telefon i przeklinając się w duchu za zdjęcie ochrony. Jak mógł zostawić ją tu samą? Przecież dobrze ją znał, wiedział, że nigdy nie grzeszyła ostrożnością. Mógł chociaż poprosić asystentów, żeby ją pilnowali…

Kiedy kobieta nie odbierała po czterech sygnałach, poczuł przypływ paniki.

- Szlag by to trafił – warknął pod nosem.

Wypadł jak burza na podwórko, potrącając na schodach drobną postać. Złapał ją za rękę, żeby nie upadła, czując jednocześnie ulgę i złość.

- Jasna cholera – zaklął głośno. – Dlaczego u licha nie odbierasz?

Trzymał Aśkę mocno za przedramię, jakby się spodziewał, że zacznie mu uciekać.

- Odbiło ci? – warknęła kobieta ze złością, wyrywając się z uścisku partnera. – Nie było mnie raptem parę minut.

- Kurwa mać – skwitował Sebastian poirytowany do granic możliwości.

Wyciągnął papierosa i usiadł na najbliższym schodku, nie zwracając uwagi na niesprzyjające warunki atmosferyczne. Miał serdecznie dość. Przez chwilę był pewien, że jest po sprawie. Że nie szuka już jakiegoś tam mordercy, tylko kogoś, kto zamordował mu partnerkę. Już niemal widział siebie na jej pogrzebie. Potrzebował chwili, by ochłonąć.

Aśka zmieszała się nieco. Reakcja Sebastiana z jednej strony sprawiła jej przyjemność, a z drugiej wpędziła w poczucie winy. Kobieta rozejrzała się, jakby chciała się upewnić, że nikt ich nie słyszy.

- Chyba się nie spodziewasz, że będę cię pytała o pozwolenie przy każdym wyjściu do spożywczaka – powiedziała zdawkowym tonem.

Sebastian nie odpowiedział. Przez jedną krótką chwilę myślał, że wszystko jest stracone. Że po raz kolejny ją zawiódł, zawalił sprawę. Że więcej jej nie zobaczy. A teraz był tak wściekły, że nie mógł na nią patrzeć.

Kobieta wsunęła ręce do kieszeni i przestąpiła nerwowo z nogi na nogę. Zachowanie Sebastiana zbiło ją z tropu. Nie przypuszczała, że aż tak się zdenerwuje. Rzadko kłócili się na poważnie. Zazwyczaj po prostu sobie dogryzali, czasem sprzeczali się trochę na tle prowadzonych spraw, ale nie miało to wielkiego znaczenia. Tym razem Sebastian wyglądał na naprawdę wściekłego, a Joasia boleśnie zdała sobie sprawę, jak bardzo go potrzebuje.

Zanim zdołała przełknąć wnioski, do jakich doszła, Sebastian zgasił papierosa o beton i wstał.

- Chodź – mruknął, - mam nowe informacje.

Z trudem panował nad sobą, ale wiedział, że w świetle odkryć jakich dokonał pod Kopcami awantura z partnerką nie ma najmniejszego sensu. Miał jej do przekazania wystarczająco złe wieści. Nie musiał dobijać jej pretensjami.

Kiedy weszli do biura, Sebastian od razu zamknął za nimi drzwi. Tak naprawdę nie wiedział, czego się spodziewać. Aśka raczej nie okazywała emocji, na ogół znosiła wszystko z kamienną twarzą. Sebastian zdawał sobie jednak sprawę, że jest to specyficzna sytuacja i jeśli raz w życiu kobieta straci nad sobą panowanie, ma prawo do intymności.

Nie uszło to uwadze Aśki. Odwiesiła kurtkę na wieszak czując, że lada moment jej partner powie coś, co może przekraczać jej wytrzymałość. Podeszła do okna, oparła się plecami o parapet i skrzyżowała ręce na piersiach w oczekiwaniu na cios.

Sebastian tymczasem grał na zwłokę. Krążył przez chwilę po biurze, niby to czegoś szukając. Potem powoli odłożył telefon i kluczyki. Czując na sobie świdrujące spojrzenie przyjaciółki, usiadł na biurku i w końcu na nią spojrzał.

- W samochodzie były zwłoki dziecka – poinformował zdawkowym tonem. – Jeden celny strzał w głowę. Mały prawdopodobnie zginął zaraz po uprowadzeniu samochodu, ale dokładną godzinę zgonu Adam poda po sekcji.

Aśka skinęła tylko głową. Podobnie jak Sebastian od początku nie miała złudzeń. Wiedziała, że Rybarczyk nie oszczędzi chłopca.

- To nie wszystko – kontynuował Sebastian przesadnie spokojnym tonem. – Jak się pewnie domyślasz samochód stał… - mężczyzna zawahał się wyraźnie, zastanawiając się jak określić miejsce zbrodni – dokładnie tam, gdzie ty się zatrzymałaś… jadąc do Katowic.

Nie spuszczał z partnerki badawczego spojrzenia. Czekał na jakąkolwiek minimalną zmianę w jej twarzy, jednak kobieta nie dawała nic po sobie poznać.

- Postanowiłem sprawdzić okolicę – podjął ponownie. – Poszedłem tam, gdzie… - urwał. Tym razem przez twarz Joasi przemknął wyraźny cień. Sebastian odchrząknął. – W każdym razie mamy kolejną ofiarę. Młoda kobieta, powieszona. Tomek właśnie próbuje ustalić jej tożsamość.

Aśka odwróciła się gwałtownie w stronę okna. Sebastian spuścił wzrok. Pomyślał, że to w końcu przekroczyło jej wytrzymałość. Dziwnie poczuł się ze świadomością, że mimowolnie uczestniczy w tak intymnej dla niej chwili, kiedy od emocji aż gęstniała atmosfera. Nie bardzo wiedział, jak się zachować. Podejść? Powiedzieć coś? Może przytulić?

Z przerażeniem czekał na jakikolwiek odgłos płaczu. Nigdy jeszcze nie widział jej łez i prawdę mówiąc wolał, żeby tak pozostało. Czasem było mu po prostu wygodniej uznawać ją za twardą i „nie do zdarcia”.

Dał jej chwilę na ochłonięcie. Nie odzywał się, nawet na nią nie patrzył. A kiedy odwróciła się chwilę później, nie było już śladu walki, jaką przed chwilą stoczyła.

- Godzinę temu wysłał mi smsa – powiedziała, rzucając telefon na biurko.

Sebastian z dużą dozą ostrożności otworzył folder wiadomości tekstowych. „Krzyczała prawie tak pięknie jak Ty” – przeczytał w myślach. Ściągnął brwi, zdając sobie sprawę z pewnego przeoczenia.

- Nie zgwałcił jej – powiedział, podnosząc wzrok na partnerkę. – Nie rozebrał, nic. Nie było podtekstów seksualnych. Po prostu ją powiesił.

Sam nie wiedział, dlaczego to odkrycie zrobiło na nim takie wrażenie. Nagle zaczął postrzegać Rybarczyka w innym świetle.