6. Oswój mnie

- Ludzie z twojej planety – powiedział Mały Książę – hodują pięć tysięcy róż w jednym ogrodzie i nie znajdują w nich tego, czego szukają.

- Nie znajdują – odpowiedziałem.

- A tymczasem to, czego szukają, może być ukryte w jednej róży lub w odrobinie wody…

- Oczywiście – odpowiedziałem.

Mały Książę dorzucił:

- Lecz oczy są ślepe. Szukać należy sercem.

Joasia leżała w łóżku, wsłuchując się w regularny oddech męża. Kiedyś, w tych odległych czasach, które wydawały się istnieć w jakiejś innej rzeczywistości, Marek wydawał się dokładnie tym, czego szukała. Tylko czy szukała wówczas sercem?

Bardzo ostrożnie wysunęła się spod kołdry i wstała. Na palcach zeszła do kuchni. Trzy lata zajęło jej pozbieranie się po tragedii, która zrujnowała ją niemal doszczętnie. Nie czuła się gotowa, by komukolwiek o tym mówić.

W ciemności krążyła po kuchni. Bose stopy przyjemnie chłodziła kamienna posadzka. Cisza nocy napierała na nią zewsząd. Poczucie winy piekło boleśnie w żołądku i nic nie było w stanie go zagłuszyć.

Bez względu na to, jak to sobie tłumaczyła, nie powinna była pozwolić sobie na taką zażyłość z kimkolwiek. Seks to jedno, ale to co teraz czuła… Nie za seksem tak tęskniła. Nie seks sprawił, że nie mogła spać.

Oparła się o ścianę i osunęła powoli na podłogę. Wciąż powtarzała w duchu, że musi podjąć decyzję, jednak w głębi duszy wiedziała, że to nieprawda. Już dawno straciła kontrolę nad własnym życiem. Nie podejmowała żadnych decyzji, los robił to za nią.

***

Sebastian tęsknił za Aśką bardziej niż kiedykolwiek. Tęskniła każda komórka jego ciała. Za jej uśmiechem, delikatnym dotykiem jej dłoni. Za ciepłem jej ciała, kiedy leżała tuż obok. Za tajemnicą skrytą w jej oczach.

Ale Aśka nie pozostawiła mu wątpliwości. Dni mijały, a ona trwała w milczeniu. Było dokładnie jak mówiła: ich relacje wróciły do tego, co dawniej. A on mógł tylko tęsknić.

***

- Miała na imię Małgosia – powiedziała zamiast powitania.

Stała w jego drzwiach, przemoczona i przemarznięta. W jej oczach widział tylko smutek, ale była spokojna.

- Moja mała Małgosia – powtórzyła, a jej głos zaczął się łamać. – Moja dziewczynka, sens mojego życia.

Sebastian stał jak zahipnotyzowany. Patrzył na Joasię przez próg. Oboje jakby zapomnieli, gdzie się znajdują.

Kobieta potrząsnęła głową, próbując zapanować nad emocjami.

- Miała cztery lata, kiedy ją zabił – powiedziała, patrząc Sebastianowi w oczy. – Odebrał ją z przedszkola. Miał dwa i pół promila.

Zapadła cisza, podczas której Joasia próbowała opanować drżenie rąk, a Sebastian analizował jej słowa. W końcu przesunął się drzwiach, wpuszczając kobietę do środka.

- Jakim cudem… - zaczął Sebastian, nie mogąc powstrzymać ciekawości. – W mediach nie było o tym słowa – powiedział. – Mówili, że wjechał w nich jakiś student.

Aśka nie odpowiedziała. Nie chciała rozmawiać o Marku. Nie chciała nic tłumaczyć.

- Nigdy z nikim nie rozmawiam na takie tematy – powiedziała w końcu, odwracając się do przyjaciela. – Nie zmienię tego dla ciebie.

- Wiem – odparł Sebastian krótko.

***

Znowu zachorowała. Znowu miała grypę. Tym razem z trudem wstawała z łóżka.

Po raz pierwszy od śmierci Małgosi, otwarcie sprzeciwiła się mężowi. Po raz pierwszy, patrząc mu prostu w oczy powiedziała, że nie zmieni dla niego całego swojego życia. Ledwie te słowa zawisły w powietrzu, natychmiast zrozumiała, że jest dokładnie odwrotnie.

***

Sebastian drażnił delikatnie jej szyję. Pod wpływem jego dotyku uspokajała się, jakby wszystkie problemy znikały w magiczny sposób. Czuła tylko jego dłonie na swoich plecach i ciepły oddech na karku.

Leżała naga w jego łóżku. Deszcz siąpił za oknem, stukając głucho o parapet. W sypialni Sebastiana było ciepło i spokojnie. Było zbyt dobrze, żeby teraz to zepsuć. A jednak…

Odwróciła się do przyjaciela i spojrzała mu w oczy. Pogłaskał ją po twarzy. Patrzył na nią z czułością, jakiej nigdy nie widziała.

- Marek dostał pracę za granicą – powiedziała cicho.

Przez chwilę Sebastian nie mógł zrozumieć, dlaczego w tak intymnej chwili Joasia wspomina o swoim mężu.

- Chyba nie chcesz powiedzieć… - zaczął.

- Wyjeżdżamy jutro – odparła Joasia.

Jej słowa zawisły w powietrzu. Sebastian usiadł na łóżku i zapalił lampkę. Spojrzał na przyjaciółkę z niedowierzaniem.

- Tak po prostu? – zapytał, unosząc brwi. – Dokąd? Na jak długo?

Joasia także usiadła, zakrywając się kołdrą. Popatrzyła na Sebastiana ze smutkiem.

- Na stałe, przeprowadzamy się – powiedziała.

- Dokąd? – powtórzył Sebastian nieco głośniej.

Aśka pokręciła głową.

- Nie możemy utrzymywać kontaktów – oznajmiła spokojnie. – Nie chcę, żebyś wiedział, gdzie jestem, żebyś próbował do mnie dzwonić. Wiem, że bez problemu możesz mnie znaleźć – dodała, spuszczając wzrok, - ale wierzę, że jeśli cię o to poproszę, nie będziesz mnie szukał.

- Nic nie rozumiem – powiedział Sebastian zgodnie z prawdą. Wstał i odwrócił się w stronę przyjaciółki. – Myślałem, że…

- Że co? – przerwała mu Joasia. – Że odejdę od Marka?

Sebastian zawahał się. Nie mógł zebrać myśli. Ukrył twarz w dłoniach. Joasia wstała, złapała delikatnie jego nadgarstki, a kiedy w końcu na nią spojrzał, pogłaskała go po policzku i uśmiechnęła się smutno.

- Dałeś mi więcej niż mogłam marzyć – powiedziała, patrząc mu prosto w oczy.

Stała przed nim całkiem naga, bezbronna i ufna. Powoli spłynęło na niego zrozumienie. Połączyło ich coś pięknego. Coś, co właśnie dobiegało końca. A piękne wspomnienia musiały im starczyć na resztę życia.

- Oswoiłeś mnie – mruknęła cicho Joasia.

- Ale nic nie zyskałaś na oswojeniu – odparł Sebastian, przytulając rozpaczliwie jej drobne ciało.

- Zyskałam – szepnęła Joasia, całując delikatnie kącik jego ust.