26. What is love

Na komendę wracali, milcząc zgodnie. Agnieszka wzięła taksówkę, postanawiając w końcu zawitać do swojego biura, bo ostatnio praca nad śledztwem ograniczyła jej normalną aktywność zawodową niemal do zera.

Tymczasem Sebastian wybrał boczne drogi, żeby ominąć gigantyczne korki, które zazwyczaj o tej porze blokowały miasto. Pogoda nadal była fatalna. Sebastian zerkał do chwilę na przyjaciółkę, czując emanujące od niej przygnębienie. Nie odzywała się, nie patrzyła nawet na niego, utkwiwszy wzrok w bocznej szybie. Mężczyzna zwolnił nieco ze względu na fatalną widoczność. Spojrzał na dłoń Joasi, bębniącą bezmyślnie o udo. Instynktownie zakrył ją swoją dłonią, a kiedy kobieta odwróciła się do niego, uśmiechnął się nieśmiało.

- Z każdym dniem jesteśmy coraz bliżej rozwiązania – powiedział łagodnie.

- Wciągnęłam cię w tę sprawę, żeby znaleźć Malinę – mruknęła kobieta zrezygnowana. – Teraz Malina nie żyje, a my siedzimy w bagnie po uszy.

- Nie mogłaś tego przewidzieć – odparł Sebastian pocieszająco.

- Ale ty przewidziałeś – stwierdziła Joasia ze smutkiem. – Od początku mówiłeś, że będą z tego same problemy, ale ja oczywiście musiałam postawić na swoim. Gdybym wiedziała, jaką cenę za to zapłacę… zapłacimy… – poprawiła się szybko.

Speszona znowu odwróciła się do okna. Chciała zabrać rękę, ale Sebastian ścisnął ją delikatnie.

- Damy sobie radę – powiedział stanowczo.

Aśka pokiwała głową. Gardło miała ściśnięte od targających nią emocji. Nie była już w stanie się odezwać. Sebastian chciał jeszcze coś powiedzieć, chciał przypomnieć Joasi, ile dla niego znaczy, ale usłyszał głośny huk i samochód zboczył z drogi. Mężczyzna w ostatniej chwili zdołał skierować go na właściwy tor. Kątem oka widział już płynącą w dole Wisłę.

Zerknął w lusterko akurat w momencie, kiedy samochód jadący za nimi ponownie uderzył. Sebastian z trudem zapanował na pojazdem, ale musiał zwolnić, żeby nie wpaść w poślizg na mokrej nawierzchni. To zostało natychmiast wykorzystane przez napastników. Jadący za nimi opel przyspieszył, zrównując się z nimi. Sebastian błyskawicznie zorientował się w sytuacji. Zahamował gwałtownie, ale opel ponownie w nich trafił, tym razem spychając ich z drogi wprost do rzeki.

Zareagowali błyskawicznie, jakby tylko na to czekali. Kiedy przednie koła samochodu zsunęły się ze stromego, błotnistego brzegu, uderzając w wodę, rozpięli pasy i wyskoczyli dosłownie w ostatniej chwili. Ich wierny ford zanurzał się nieubłaganie w Wiśle, ale nie mieli czasu się temu przyjrzeć. Zasypał ich grad strzałów, rozpryskując błoto wokół nich. Sebastian rzucił się w stronę przyjaciółki, chcąc pociągnąć ją w krzaki, jednak grząski brzeg znacznie spowalniał ruchy. Aśka natychmiast zdała sobie sprawę, że nie mają szans na ucieczkę, więc wyciągnęła broń i strzeliła w stronę napastników. Ktoś krzyknął, czyjeś ciało zwaliło się w błoto obok nich i chwilę później usłyszeli pisk opon odjeżdżającego samochodu.

Przemoczeni i ubłoceni z najwyższym trudem wdrapali się na drogę. Dopiero tam usiedli na trawie, dysząc ciężko i wciąż rozglądając się niespokojnie. Ciało barczystego mężczyzny spoczywało w błocie, obmywane systematycznie przez Wisłę.

-  Mało brakowało – mruknął Seba, podnosząc się ociężale.

- Jeśli szybko nie zamkniemy tej sprawy… - zaczęła Aśka, korzystając z wyciągniętej ręki przyjaciela i także wstając.

- …to niedługo już kto inny będzie się tym martwił – zakończył za nią Sebastian. – Co z twoim telefonem? – dodał, zerkając z dezaprobatą na swoją zalaną nokię.

Aśka pomacała kieszenie.

- Zdaje się, że pływa sobie w Wiśle – westchnęła.

- No to czeka nas spacer – podsumował Seba, ruszając powoli drogą.

W ciągu kolejnych dwóch godzin pokonali siedem kilometrów. Minęło ich kilka samochodów, ale zanim któryś się zatrzymał, było już całkiem ciemno. Potem dość długo czekali na ekipę, następnie składali zeznania i tłumaczyli się przed Starym i kiedy w końcu weszli do domu, było już po dziesiątej.

- Mam nadzieję, że dzisiaj twoje córki nas oszczędzą – mruknęła Aśka, kiedy Sebastian przekręcał klucz w zamku. – Nie mam siły na kolejną walkę.

- Ja też – przyznał mężczyzna.

Przyszło mu do głowy, że dopóki będzie wracał do domu o takiej godzinie, nie uda mu się dogadać z córkami. Szybko jednak odrzucił tę myśl, obiecując sobie solennie, że zajmie się tym, jak tylko rozwiążą sprawę.

Pchnął drzwi i oboje zamarli na widok bałaganu w przedpokoju. Natychmiast się zorientowali, że tym razem to coś więcej niż humory nastolatek. Jak na komendę wyciągnęli broń i ostrożnie weszli do mieszkania. Zawartość szafek i półek leżała na podłodze; porwane książki, zmięte ubrania, potłuczone naczynia. Podłoga w łazience, kuchni i przedpokoju była całkowicie zalana. Wszystko to nie miało jednak znaczenia, kiedy w salonie zastali bliźniaczki, całe i zdrowe.

- Nic wam nie jest? – zapytał Sebastian odruchowo, chowając broń.

Dziewczyny nie odpowiedziały i komisarz poczuł ogarniającą go złość.

- Nie przyszło wam do głowy, żeby do mnie zadzwonić? – zapytał poirytowany. – Zobaczyłyście ten bałagan i tak po prostu sobie weszłyście? Ktoś mógł tu na was czekać!

- Daj spokój, Seba – mruknęła Joasia, przytrzymując partnera delikatnie za rękę. – Nic się nie stało.

Poczuła na sobie pełne niemych pretensji spojrzenia nastolatek i natychmiast puściły przyjaciela.

- Coś wam zginęło? – zapytała, starając się, by jej głos brzmiał możliwie naturalnie.

- Nie – mruknęła Karolina.

Aśka omiotła spojrzeniem pomieszczenie. Kimkolwiek był włamywacz, wyraźnie czegoś szukał.

- Pakujcie się – oznajmił niespodziewanie Sebastian. – Jedziecie do dziadków.

Żadna z dziewczyn nawet nie próbowała oponować, chociaż trudno było jednoznacznie stwierdzić, czy przejęte sytuacją postanowiły współpracować, czy może po prostu zwyczajnie im ten wyjazd odpowiada. Tak czy inaczej godzinę później Sebastian i bliźniaczki odjeżdżali z przyblokowego parkingu, a Joasia z Bartkiem, który na czas nieobecności komisarza został jej przydzielony w charakterze osobistego ochroniarza, sprzątali mieszkanie.

- Spotykasz się jeszcze z Kasią? – zapytała Joasia, zbierając z podłogi resztki lampki nocnej.

- Nie wiem – odparł Bartek strapiony. – Wiem jak to brzmi – dodał na widok miny pani komisarz, - ale serio nie wiem.

- Coś poszło nie tak? – drążyła Aśka wyraźnie zaintrygowana.

- Sądziłem, że wszystko jest na dobrej drodze – powiedział Bartek. Wydawał się całkowicie skupiony na szczątkach porcelanowej zastawy, ale kobieta bezbłędnie wyczuwała jego emocje. – Spotykaliśmy się, było miło i nagle przestało.

- Nagle? – zdziwiła się teatralnie Joasia.

- No ze dwa tygodnie temu – mruknął asystent. – Przestała odpisywać na smsy, nie chciała nigdzie wyjść, wymawiała się pracą. No to cóż, przekaz jest jasny.

- Dwa tygodnie temu – powtórzyła cicho Joasia.

Bartek spojrzał na nią podejrzliwie, więc szybko się odwróciła i udała całkowite skupienie na pracy. Słowa asystenta dały jej do myślenia. Może zwyczajnie za mało czasu spędzała z Kaśką, żeby zauważyć jakąś zmianę w jej zachowaniu. Może teoria zgodnie z którą Kasia miałaby być szpiegiem tajemniczego mordercy nie mijała wcale z prawdą.

- Co z tym? – zapytał Bartek, wyrywając Aśka z zamyślenia.

Kobieta spojrzała na szczątki rodzinnego zdjęcia Sebastiana. Byli na nim wszyscy: on, przystojny jak zawsze, niezmiennie uśmiechnięta Basia i nieco młodsze bliźniaczki. Ramka była pobita, ale fotografia wyglądała na całą.

- Zdjęcie wyjmij, ramkę wyrzuć – odparła Aśka, wzruszając ramionami.

I jak tu rozwiązać któryś problem, skoro kolejne już przepychają się w kolejce?

Sebastian wrócił następnego popołudnia w niezbyt dobrym nastroju. Od razu pojechał na komendę, dobrze wiedząc, że tam właśnie zastanie partnerkę. Na pytanie jak poszło, tylko się skrzywił.

- Poproszę inny zestaw pytań – mruknął.

Aśka postawiła przed nim kawę i przysiadła na biurku.

- Nie wiem, czy dobrze zrobiłem wysyłając je do dziadków – powiedział, zerkając odruchowo na dokumenty leżące na biurku. – Czerwińska dzwoniła? – zdziwił się, odczytując do góry nogami notatki Joasi nabazgrane na samoprzylepnej karteczce.

- Tak, potwierdziły się nasze przypuszczenia – odparła kobieta. – Ręka należała na Walczyka, ale reszty ciała nie znaleziono. Ekipa przeszukała las, nurkowie sprawdzili Zalew i nic.

- W sumie to bez znaczenia – skwitował Sebastian, upijając łyk kawy. – To nas by i tak nie zbliżyło do odnalezienia sprawcy. Dobra, zadzwonię do Blaszki, może on ma coś ciekawego.