3. Bierz życie jakim jest

Pokonując drogę do pracy, walczył z irytacją. Wciąż powtarzał sobie w duchu, że przecież mogła zadzwonić. Złość kumulowała się w nim od zeszłego wieczoru. Śmierć Ani zupełnie do niego nie docierała, prawie o tym nie myślał, traktując to jak każdą inną sprawę: znaleźli zwłoki kobiety, nie mają świadków i czeka ich mnóstwo roboty. Dopiero dwie ulice od komendy zdał sobie sprawę, że nie prowadzą tego śledztwa. Sam nie mógł zdecydować, czy to powód do złości, czy ulgi.

Ledwie znalazł się na pierwszym piętrze, drogę zagrodzili mu asystenci. Bartek i Kaśka wpatrywali się w niego wyczekująco, jakby miał przynieść wyjątkowo ciekawe wieści.

- O co wam chodzi? – burknął.

Nie zamierzał nikomu opowiadać o tym, co zdarzyło się na Świerkowej kilka godzin wcześniej. Chciał zrobić wszystko, żeby zapomnieć widok ciała Ani we krwi, a rozmawianie o tym z pewnością przyniosłoby odwrotny efekt.

- Aśka pojechała na Świerkową – powiedział cicho Bartek. – Mieliśmy ci przekazać.

- Na Świerkową? – Sebastian ściągnął brwi. – Po co?

- Szuka świadków z Kamilem…

Komisarz nadal wyglądał na zaskoczonego, więc Kaśka postanowiła przejść do sedna.

- Przecież dostaliście tę sprawę, nie wiedziałeś?

 Sebastian spojrzał na nią z politowaniem.

- Nie możemy… - zaczął, ale przerwał, uświadamiając sobie nagle cel tak wczesnego pojawienia się Aśki na komendzie. – Jakim cudem, do cholery? Przecież się przyjaźniły!

- Myślisz, że Stary w ogóle o tym wie? – odparł Bartek. – Nie obchodzi go nic, co dzieje się poza jego biurem.

- Dobra, nieważne – skwitował Sebastian, ruszając z powrotem w kierunku schodów i wyjmując telefon z kieszeni. Jedno wiedział na pewno: musi rozmówić się z partnerką.

Aśka tymczasem porozmawiała już z mieszkańcami trzech domów najbliżej miejsca znalezienia zwłok. Kamila wysłała do kolejnych przy ulicy Klonowej, a sama ruszyła powoli w kierunku łąk. Od starszego małżeństwa, które mieszkało w jednym ze sprawdzonych domów dowiedziała się, że po drugiej stronie łąki znajdują się stare baraki, gdzie nocuje kilku bezdomnych. Według relacji staruszków znani byli na osiedlu z drobnych kradzieży, zwłaszcza jeden z nich sprawiał sporo problemów. Aśka nie znała jego nazwiska, ale dobrze wiedziała, że w tym środowisku i tak niewiele by jej dało. Miała rozpoznać go po charakterystycznej bliźnie na szyi.

Udając, że to całkowity przypadek, ominęła szerokim łukiem miejsce znalezienia zwłok i skierowała się prosto w stronę baraków. Prócz bezdomnych, miała jeszcze innych potencjalnych podejrzanych. W leśniczówce jakiś kilometr dalej mieszkał syn dawnego leśniczego. Mieszkańcy ulicy Świerkowej twierdzili, że jest „dziwny”, jednak nikt nie potrafił konkretnie powiedzieć, że zrobił komuś coś złego. Główne zarzuty brzmiały dość ogólnikowo: „jakoś tak dziwnie patrzy”, „ciarki przechodzą po plecach, kiedy spojrzy na człowieka” albo „kto wie, co takiemu chodzi po głowie”. Trudno było to uznać za wystarczające do zatrzymania, ale dla Aśki wystarczało. Zamierzała go sprawdzić zaraz po wizycie w barakach, ale miała nadzieję, że przedtem dołączy do niej Sebastian. O ile nie obawiała się rozmowy z bezdomnymi, to samotna wizyta w lesie u „dziwnego” faceta raczej nie byłaby wskazana.

Nie zawiodła się. Nie zdążyła nawet dotrzeć do baraków, kiedy zadzwonił Sebastian. Odebrała i pomijając zbędne wstępy, od razy przeszła do sedna.

- Czekam na ciebie na Świerkowej – oznajmiła. – Porozmawiam z bezdomnymi, a jak przyjedziesz, skoczymy do leśniczówki.

- To miło, że już tak wszystko zaplanowałaś – odparł Seba jadowitym tonem. – Nie możesz prowadzić tej sprawy.

- Skoro zamierzasz mi truć, załatwię to sama – oświadczyła spokojnie policjantka i rozłączyła się.

Miała ochotę jeszcze dodać, że jeśli Seba odważy się pójść w tej sprawie do Starego, jej zemstę zapamięta na długo. Uznała jednak, że zna ją wystarczająco długo, by o tym wiedzieć.

Baraki okazały się po prostu starymi, blaszanymi garażami. Były dość gęsto porośnięte bluszczem, a z trzech stron otaczały je dzikie drzewa owocowe i krzewy. Trudno było się dziwić, że bezdomni wybrali to miejsce na melinę.

Aśka szybko zlokalizowała jedyny garaż, z którego dobiegały jakiekolwiek odgłosy i udała się prosto tam.

- Policja – oznajmiła ostro, bez zbędnych wstępów. – Dokumenty.

W środku było tylko dwóch mężczyzn, obaj niezbyt trzeźwi.

- A idź, kobieto – mruknął jeden z nich i sięgnął po butelkę.

- Gdzie są wasi kumple? – ciągnęła, oglądając dokładnie wnętrze garażu. – Szczególnie interesuje mnie ten z blizną na szyi.

- No… pewno na złomowisku – odparła niewyraźnie drugi z mężczyzn. Patrzył na policjantkę, mrużąc oczy pod wpływem strzępów światła wpadających z zewnątrz. – Wcześnie jest.

- Co robiliście wczoraj wieczorem?

- No…

Bezdomny wyraźnie zawahał się, co zwróciło uwagę policjantki. Odwróciła wzrok od zardzewiałego wózka i spojrzała na nich czujnie.

- Radzę dobrze przemyśleć odpowiedź – zastrzegła.

- My chyba pili no…

Aśka pokiwała głową. Nie spodziewała się wcale innej odpowiedzi.

- A ten wasz kumpel z blizną? Był z wami?

Jeden z mężczyzn wzruszył ramionami. Drugi upił jeszcze jeden potężny łyk i spojrzał na Aśkę z nagłym zainteresowaniem.

- Piątak na piwko i powiemy wszystko jak na spowiedzi.

- Nie wątpię – mruknęła Joasia, wyciągając telefon.

Wyszła z garażu, żeby zadzwonić po mundurowych. Jedynym rozwiązaniem było zabranie tej dwójki do izby wytrzeźwień i postawienie w okolicy nieoznakowanego radiowozu – musieli jakoś dotrzeć do tajemniczego bezdomnego z blizną.

Kiedy ponownie pokonała łąkę i wróciła na Świerkową, Sebastian już na nią czekał. Stał oparty o samochód i palił papierosa. Nie wyglądał wcale na zdenerwowanego.

Aśka nie była zaskoczona jego obecnością. Przewidziała, jak zareaguje na wieść, że prowadzą tę sprawę. Przewidziała także, że przyjedzie bez względu na to, jak bardzo będzie zły. Nie mógł pozwolić, żeby zajmowała się tym sama, nie w tych okolicznościach.

- Patrol zgarnął dwóch bezdomnych, ale nie znalazłam reszty – powiedziała w ramach wstępu. – Idziemy do leśniczówki.

Sebastian zgasił papierosa, zamknął samochód i bez słowa komentarza ruszył za nią. Dopiero kilkadziesiąt metrów dalej zrównał się z nią i postanowił odezwać.

- Dzwoniłem do Rafała. Ma wyłączony telefon – oświadczył.

Nic nie wskazywało na to, że kobieta w ogóle go usłyszała.

- Ktoś powinien sprawdzić, co się z nim dzieje – dodał po chwili.

- Ktoś, czyli kto? – zapytała Joasia, odwracając się na moment w stronę partnera.

Sebastian wzruszył ramionami. Miał cichą nadzieję, że Aśka sama zaproponuje, że do niego pojedzie, ale nie kwapiła się. Uznał, że otwarte proponowanie jej tego byłoby zbyt śmiałym posunięciem.

Dalszą drogę do leśniczówki pokonali w milczeniu. Na miejscu okazało się, że nie ma gospodarza, więc mogli najwyżej zajrzeć do środka przez okna, które jednak były tak brudne, że trudno było cokolwiek dostrzec.

- Co właściwie mamy przeciwko niemu? – zapytał Seba, sprawdzając raz jeszcze, czy drzwi na pewno są zamknięte.

- Ludzie twierdzą, że jest „dziwny” – mruknęła Joasia zamyślona.

- Powiedz to prokuratorowi, a bez wahania wyda nakaz aresztowania – zakpił komisarz.

Aśka zignorowała go. Odkąd wspomniał o Rafale, straciła ochotę na słowne przepychanki. Znowu zaczęła wracać do niej wizja ich wczorajszej rozmowy.

W drodze do samochodu Sebastian dostał telefon z informacją, że na komendzie czeka już na nich Adam z raportem z sekcji zwłok. To ułatwiło im podjęcie decyzji, za co zabrać się w następnej kolejności. Aśka zadzwoniła do Kamila i ustaliła, że spotkają się na Pomorskiej, kiedy skończy. Do tego czasu mieli zapoznać się z raportami od Adama i techników i na tej podstawie ustalić najważniejsze fakty. Później przyjdzie czas na sprecyzowanie podejrzanych.

Na komendzie nic nie wskazywało na wydarzenia ostatnich godzin. Było może trochę ciszej niż zwykle, ale poza tym każdy zajmował się swoją pracą. Dopiero w biurze komisarzy dało się odczuć grobową atmosferę. Kaśka dotrzymywała towarzystwa Adamowi, jednak oboje milczeli, nie patrząc nawet na siebie. Kiedy komisarze pojawili się w drzwiach, asystentka natychmiast wykorzystała okazję i wyszła.

Aśka zajęła swoje zwykłe miejsce i chciała jak zawsze zapytać Adama o raport, ale żadne słowa nie przeszły jej przez gardło. Przez dłuższą chwilę próbowała wziąć się w garść, ale zanim zdołała zebrać się w sobie, odezwał się Sebastian.

- Masz raport? – zapytał oficjalnym tonem.

Adam położył teczkę na biurku.

- Zginęła wczoraj około północy – oznajmił. – Tak jak podejrzewaliście, została brutalnie zgwałcona. Sprawców najprawdopodobniej było kilku, mamy materiał jednego z nich.

Na moment urwał, jakby się zastanawiał, czy mówić dalej. Miał wrażenie, że komisarze w ogóle go nie słuchają. Aśka patrzyła w innym kierunku, z kolei Sebastian wyglądał, jakby nad czymś się głęboko zastanawiał.

- Broniła się – ciągnął po chwili lekarz. – Ma połamane paznokcie, zwichnięty bark…

- Przepraszam na chwilę – powiedziała Joasia spokojnie.

Wyszła z biura, nie pokazując po sobie żadnych emocji. Zamknęła się w łazience i zwymiotowała. Chociaż ze wszystkich sił starała się o tym nie myśleć, wyobraźnia podsuwała jej różne obrazy. Pod wpływem słów lekarza ujrzała przyjaciółkę zapłakaną i przerażoną, mimo bólu walczącą o życie. Przez chwilę miała wrażenie, że sytuacja ją przerosła.