15. What is love

Jeszcze tego samego dnia późnym wieczorem, kiedy Agnieszka i Sebastian siedzieli akurat na komendzie, omawiając sprawę Rysia, do biura komisarzy wkroczyła prokurator Czerwińska. Oboje natychmiast poczuli, że nie wróży to nic dobrego.

- Są wyniki – oznajmiła. – DNA z kubka to DNA pani Joasi.

- To znaczy, że jest wolna? – zapytał ostrożnie Sebastian.

Była to niewątpliwie świetna wiadomość, tylko grobowa mina Czerwińskiej nieco mąciła radość komisarza.

- Tak. Ale to nie wszystko – odparła pani prokurator. – Godzinę temu w swojej celi powiesiła się Oksana Łukianenko.

W biurze zapadła cisza. Sebastian i Agnieszka wpatrywali się w Czerwińską jak zahipnotyzowani, a potem nagle zerwali się jednocześnie.

- Musimy zabrać stamtąd Aśkę – wyjaśniła Agnieszka, kiedy z kurtkami w rękach przebiegali obok nieco zdegustowanej pani prokurator.

To było naprawdę dziwne. Agnieszka spodziewała się raczej, że Aśka i Sebastian padną sobie w ramiona, a ona wycofa się dyskretnie, żeby nie robić za przyzwoitkę, jednak nic takiego się nie stało. Kiedy strażnicy wyprowadzili Joasię, uśmiechnęła się tylko do nich blado. Przez chwilę stali tak w ciszy, a potem cała trójka ruszyła w kierunku wyjścia.

Agnieszka po raz pierwszy od dłuższego czasu o tak wczesnej jak na nią godzinie pojechała do domu. Niby z czystym sercem, bo doprowadziła do uwolnienia niewinnej kobiety, a jednak z jak najgorszymi przeczuciami.

Tymczasem Sebastian odwiózł Aśkę do domu. Przez całą drogę kobieta milczała, a i Seba jakoś nie mógł się odezwać. Wydawała się dziwnie obca, jakby nie widzieli się od wielu miesięcy. Normalnie z pewnością zostałby na noc, zaopiekował się nią, ale Aśka wyraźnie sobie tego nie życzyła. Dopilnował więc tylko, żeby weszła do mieszkania i pojechał do siebie, czując się jeszcze gorzej.

Klucz szczęknął w zamku i drzwi otworzyły się powoli, z lekkim zgrzytem. Aśka obudziła się natychmiast z niespokojnego snu, w jaki zapadła znużona długimi godzinami oczekiwania na nic. W słabym świetle księżyca wpadającym zza krat widziała jedynie zarys dwóch masywnych sylwetek.

Prycza ugięła się, kiedy jeden z przybyszów usiadł obok Joasi. Siedział tak blisko, że słyszała jego oddech i czuła smród przetrawionego alkoholu. Miękka, szeroka szmata owijała się wokół jej szyi, coraz ciaśniej i ciaśniej.

- Na pewno masz kogoś bliskiego – usłyszała tuż nad uchem przytłumiony głos. – Każdy kogoś ma. Kogoś za kogo warto oddać życie.

- Może ona woli, żeby to ktoś oddał życie za nią – zawtórował mu drugi głos.

Szeroka dłoń wsunęła się między jej uda. Kobieta odskoczyła natychmiast, ale wtedy pętla na szyi zacisnęła się mocniej, odcinając dopływ powietrza.

- Może napiszesz kilka słów dla potomności – wyszeptał głos. – Twój narzeczony na pewno zrozumie, że wiedziona wyrzutami sumienia po zamordowaniu byłego męża musiałaś odebrać sobie życie.

- Nie miałaś innego wyjścia – dodał drugi. – To nie twoja wina.

Drugi koniec szmaty zaciśniętej na jej szyi przeleciał przez najwyższy poziomy pręt kraty okiennej. Ciemność zgęstniała, a każdy rozpaczliwy haust powietrza ranił gardło.

- To nie twoja wina…

Aśka usiadła na łóżku zlana potem. Zapaliła lampkę, próbując rozpędzić ciemność wdzierającą się brutalnie do jej umysłu. Spojrzała na zegarek. Była druga w nocy.

Następnego ranka obudził ją dopiero dźwięk domofonu. Rzadko sypiała do tak późnej godziny, więc nie mogła winić Sebastiana, że obudził ją wizytą o dziesiątej. Wiedziała, że się martwi i chce osobiście sprawdzić, jak wygląda sytuacja. Doceniała, że nie narzucał się jej poprzedniego wieczoru. Bardzo potrzebowała chwili samotności, a on zdawał się to rozumieć, a przynajmniej szanować.

Kiedy Sebastian stanął w drzwiach, Aśka w końcu poczuła, że naprawdę się za nim stęskniła. Podeszła do niego, a kiedy się uśmiechnął, wtuliła się ufnie w jego ramiona. Przez chwilę po prostu tak stała, czując targające nią coraz silniej emocje. Napięcie ostatnich dni domagało się rozładowania. Ciągły strach i niepewność musiały w końcu znaleźć ujście.

Rozpłakała się tak gwałtownie, że Sebastian wystraszył się zaskoczony. Czuł jak kobieta ściska go mocniej, rozpaczliwie szukając pocieszenia. Położył dłoń na jej włosach i pogłaskał delikatnie.

- Cśśś… - mruknął tuż nad jej uchem.

Aśka tak rzadko okazywała emocje, że żadne nie wiedziało, jak się zachować. Wtulała się w szyję Sebastiana, kryjąc przed nim zapłakaną twarz. Z jednej strony nie chciała, by widział jej łzy, a z drugiej pragnęła, by tulił ją i pocieszał.

- Już dobrze – szepnął Seba, całując ją delikatnie we włosy, - cichutko.

Kobieta podniosła głowę i pocałowała go w kącik ust, jakby nieśmiało prosiła o zainteresowanie, a Sebastianowi nie trzeba było powtarzać dwa razy. Zaczął całować ją namiętnie, czując na ustach słony smak łez.

Trudno powiedzieć, kiedy i jak znaleźli się w sypialni, zdejmując po drodze ubrania. Oboje chcieli, żeby ten moment, pierwszy, wspólny raz, był wyjątkowy. Mieli odpowiednio go celebrować i na długo zapamiętać. Joasia nie sądziła, że będzie miała twarz mokrą od łez, a na sobie jedynie stary podkoszulek. Nie przypuszczali też, że nim zdążą zorientować się w sytuacji, będzie już po wszystkim. Dopiero kiedy opadli na poduszki obok siebie, zaczęło do nich docierać, co zrobili. Żadne jednak nie żałowało.

Aśka spodziewała się, że Sebastian spędzi z nią cały dzień. Za nic w świecie by się do tego nie przyznała, ale kiedy oznajmił, że musi iść, poczuła się rozczarowana. Rozumiała, że obiecał bliźniaczkom basen i naprawdę doceniała, że ją zaprosił, ale wyobrażała to sobie jakoś inaczej. Odmówiła uprzejmie, doskonale zdając sobie sprawę, że nie jest w stanie spędzić całego popołudnia z córkami Sebastiana, w dodatku w publicznym miejscu. Wolała zaszyć się w domu pod kocem i odpocząć.

W przeciwieństwie do Aśki na propozycję wspólnego basenu chętnie przystali Ania i Rafał, choć oboje, a zwłaszcza Ania, byli zawiedzeni nieobecnością przyjaciółki.

- Dajmy jej czas, niech dojdzie do siebie – powiedział Rafał stanowczo, choć i on nieco się niepokoił.

- Pojadę do niej wieczorem – westchnęła Ania. – Chyba że ty zamierzasz? – dodała, zwracając się do Sebastiana.

Mężczyzna zawahał się.

- Tak, zamierzam – odparł w końcu. – Odwiozę tylko dziewczyny do domu i przebiorę się.

- Powiedziała ci coś? – wypytywała Ania, świdrując przyjaciela spojrzeniem. – Mówiła cokolwiek?

- Prawdę mówiąc niewiele rozmawialiśmy… - przyznał Sebastian, nie mogąc powstrzymać tajemniczego uśmiechu.

Rafał zagwizdał i poklepał przyjaciela po ramieniu. Ania spojrzała na niego zaskoczona, ale po chwili także się uśmiechnęła.

- Bardzo się cieszę – powiedziała z przejęciem. – W końcu zmądrzeliście!

Sebastian już otwierał usta, żeby coś odpowiedzieć, ale dostał piłką prosto w głowę. Odwrócił się zaintrygowany i napotkał wyczekujące spojrzenia córek.

- Pływacie czy gadacie? – zapytała retorycznie Elizka.

Otworzyła oczy, budząc się tak gwałtownie, jakby dostała od kogoś w twarz. Serce jej zamarło, bo pochylała się nad nią ciemna postać. Chciała wstać, uciekać, ale ciało odmówiło jej posłuszeństwa. Sparaliżowana strachem mogła tylko leżeć.

Coś błysnęło tuż przy jej twarzy i zimne ostrze noża delikatnie dotknęło skóry na jej policzku.

- Takie ślicznotki źle znoszą pobyt w zamknięciu – wyszeptał głos. – Może nie służy im samotność?

Duża, silna dłoń ścisnęła władczo jej udo.

- Może czują się bezużyteczne? – kontynuował głos.

Ręka przesuwała się wyżej i wyżej, po wewnętrznej stronie uda.

- Może po prostu brakuje im zajęcia?

Zgrzytnął rozpinany rozporek i szorstka dłoń dotknęła jej chłodnej skóry. Przez całe ciało kobiety przeszedł gwałtowny dreszcz. Było jej niedobrze i z pewnością zwymiotowałaby, gdyby tylko mogła się ruszyć.

Przy twarzy znowu błysnęło ostrze noża.

- A może problemem jest ta śliczna buźka? – szydził glos. – Zawsze można to naprawić…

Nóż naciskał na skórę coraz mocniej, jakby za chwilę miał ją rozciąć. Potężna ręka zaciskała się na kroczu aż do bólu.

- Ślicznotki nie znoszą bezczynności…

Delikatny materiał bielizny pękł pod naciskiem bez najmniejszego sprzeciwu…