6. What is love

- Teraz jestem świnią, zdrajcą, niewdzięcznikiem i w dodatku fatalnym ojcem – powiedział Rafałowi, kiedy dwie godziny później pomagał mu zmienić koło w samochodzie. – A załatwiły mnie moje własne córki.

- Faktycznie słabo to wygląda – przyznał Rafał.

- Nie wiem jak mam to teraz odkręcić – westchnął Sebastian, przyklękając na chodniku. – W dodatku znikam na cały dzień, a oni mogą spokojnie wypytywać dziewczyny. Bóg jeden wie, co jeszcze im powiedzą.

- Może jednak weź Aśkę na ten obiad? – zaproponował Rafał.

- Oszalałeś już do reszty? – warknął Seba. – Może od razu kupię jej pierścionek i przedstawię jako moją narzeczoną.

- Stary, pomyśl – mówił Rafał niezrażony, - kto może ich przekonać, że Aśka nie jest twoją kochanką?

- Nikt – stwierdził Sebastian zrezygnowany.

- Aśka – poprawił go Rafał. – Jeśli pójdziecie tam razem i będziecie się zachowywać jak kumple, twoi teściowie zobaczą, że to tylko fałszywy alarm.

Sebastian nie wyglądał na przekonanego. Przez chwilę analizował tę możliwość w milczeniu.

- No nie wiem – powiedział w końcu. – To trochę ryzykowne. Kto wie, co jeszcze odwalą moje córeczki? Poza tym, jak niby miałbym to zaproponować Aśce?

- Nie wiem, ale wiem, że jeśli będziesz ją przed nimi ukrywał, naprawdę dasz im powody do podejrzeń – podsumował Rafał. – Podaj klucz.

Rada przyjaciela może i była dobra, ale Sebastian zupełnie nie wiedział jak zabrać się za wprowadzanie jej w życie. Krążył wokół Aśki przez całe przedpołudnie, ale nie miał odwagi wysunąć tak idiotycznej propozycji.

- No powiedz w końcu, bo pękniesz – mruknęła Joasia, nie mogąc już dłużej znieść nastroju Sebastiana.

Mężczyzna nachmurzył się jeszcze bardziej.

- No co, aż tak dopiekli ci teściowie? – zakpiła Aśka, patrząc na przyjaciela z rozbawieniem.

- Raczej moje córki – przyznał w końcu Sebastian, ale zamiast kontynuować, westchnął tylko ciężko.

- Oj, Sebastian no, mam cię ciągnąć za język? – zniecierpliwiła się nieco kobieta.

Partner spojrzał na nią niepewnie, potem westchnął raz jeszcze i w końcu postanowił przedstawić przebieg wspólnego śniadania z teściami. Nie miał jednak odwagi wspomnieć o pomyśle Rafała. Nie spodziewał się, że Aśka podejdzie do tematu od zupełnie innej strony.

- Sam widzisz – powiedziała takim tonem, jakby właśnie spełniły się jej obawy. – Nie powinniśmy mnożyć problemów.

- O czym ty mówisz? – zdziwił się szczerze mężczyzna.

- O twoich teściach, o twoich córkach… Sebastian, ja nie chcę wikłać się w coś takiego – powiedziała niemal przepraszająco. – Sam zobacz, zgodziłam się przyjść na jeden głupi obiad, do którego nawet nie doszło, a już ile wynikło z tego problemów.

- Jakich problemów? – żachnął się Seba. – Ja tylko mówię, że…

- Że nie możesz przyznać się przed teściami do romansu – wpadła mu w słowo Joasia. – Pewnie, że nie. Bo dla ciebie jest za wcześnie, dla was wszystkich, nie jesteście na to gotowi...

- Do jakiego romansu? – przerwał jej gwałtownie Sebastian, czując wzbierającą złość. – Mamy jakiś romans?

Aśka zmarszczyła brwi, ale nic nie powiedziała. Odwróciła głowę, udając, że szuka czegoś w biurku, ale Sebastian nie zamierzał przerywać rozmowy w takim momencie. Podszedł do przyjaciółki i oparł się o biurko tuż obok niej.

- Jestem gotowy – powiedział stanowczo. – Ale może to ty nie jesteś?

Przez chwilę komisarze mierzyli się wzrokiem.

- Jak ty to widzisz, Seba? – zapytała w końcu Aśka, a w jej głosie nie było już ani śladu gniewu. – Będziemy się spotykać na szybki seks jak uda ci się wygospodarować godzinkę między pracą i domem? Będziesz wpadał do mnie czy może spróbujemy wyrwać się z pracy jak bliźniaczki będą w szkole i skoczymy do ciebie? W razie czego zawsze zostaje nam jeszcze kibelek piętro niżej…

Aśka bardzo dbała, żeby ukryte głęboko emocje nie wyszły na światło dzienne, ale ledwie skończyła mówić, natychmiast zdała sobie sprawę, że zbyt mocno się odsłoniła. Sebastian patrzył na nią, jakby nagle wszystko zrozumiał.

- Ja już nie mam dwudziestu lat – powiedziała Joasia przepraszającym tonem. – Nie mam ani ochoty, ani siły na coś takiego…

- A ja ci nic takiego nie proponuję – odparł Seba spokojnie. – Proponuję ci normalny związek. Jeśli chcesz, jeszcze dzisiaj mogę oznajmić i córkom, i teściom, kim dla mnie jesteś.

- Nie o to chodzi… - mruknęła Joasia.

- Więc o co? – zapytał Seba łagodnie.

Chciał po prostu zrozumieć, ale Aśka spojrzała na niego bezradnie, jakby chciała powiedzieć: „sama nie wiem”.

Sebastian podszedł do kobiety jeszcze bliżej i przytulił ją ostrożnie.

- Wiem, o co chodzi – powiedział cicho. – Chcesz pewności. Ale jeśli mam ci ją dać, muszę mieć szansę.

Joasia nie odpowiedziała. Stała bez ruchu w ramionach Sebastiana. Zamknęła oczy i ostrożnie zaciągnęła się jego zapachem. Zawsze ją uspokajał, sama jego obecność zapewniała ukojenie, a teraz, czując jego ciepło i słysząc bicie serca miała wrażenie, że znalazła się w najbezpieczniejszym miejscu na ziemi.

Poczuła, że Sebastian rozluźnił nieco uścisk i natychmiast się odsunęła.

- Nadal jesteś zaproszona na obiad – powiedział, uśmiechając się.

- Nie, przejdź przez to jakoś bezboleśnie – odparła Joasia, przysiadając na swoim fotelu. – Nigdzie nam się nie spieszy.

Tego popołudnia Sebastian pełen niepokoju wracał do domu. Teraz już spodziewał się po swoich córkach absolutnie wszystkiego i bardzo chciał mieć już wizytę teściów za sobą.

Z drugiej strony myślał o Joasi. Dała mu zielone światło, w jej przypadku aż nazbyt wyraźnie, tylko że Sebastian nie bardzo wiedział, jak ma to wykorzystać. Zaprosić ją do restauracji? Do kina? A może od razu na kolację połączoną ze śniadaniem? Żadna z tych możliwości nie wydawała się adekwatna do sytuacji. Zbyt dobrze się znali, żeby teraz bawić się w takie podchody. Obawiał się, że w ten sposób może uzyskać jedynie regres w ich relacjach, a przecież nie tego chciał.

- Tato, nie smakuje ci? – zapytała Karolina, wyrywając Sebastiana z zamyślenia.

- Skąd, kurczak jest doskonały – zapewnił mężczyzna, starając się nie zauważać spojrzeń teściów.

- Coś się stało? – zapytała uprzejmie Zosia. – Jesteś taki milczący…

- Po prostu zmęczony – odparł Sebastian, odkroiwszy kawałek pieczonego ziemniaka. – Mamy ciężką sprawę, ale nie będę was zanudzał szczegółami.

Zosia już otwierała usta, żeby coś dodać, ale rozmowę przerwał telefon Sebastiana. Mężczyzna przeprosił wszystkich i wyszedł do przedpokoju, odczytując imię partnerki na wyświetlaczu.

- Przepraszam, że ci przeszkadzam – zaczęła Aśka, nie dając mu dość do głosu. – Wiem, że jesteś zajęty, ale Kaśka znalazła Oksanę. Jest w więzieniu, została oskarżona o zabójstwo tamtego chłopaka, czeka na ostatnią rozprawę.

- No coś ty! – zawołał Seba zaskoczony. – Gdzie siedzi?

- Na Witkowskiego – odparła natychmiast Joasia. – Znam tam jednego strażnika, już z nim rozmawiałam. Udało mi się załatwić widzenie.

- Aśka, ja teraz nie mogę… – westchnął Sebastian, natychmiast pojmując, że Joasia chce działać.

- Wiem, ale miałam nic nie robić na własną rękę, więc dzwonię ci powiedzieć, że właśnie tam jadę – powiedziała kobieta, a Seba usłyszał w tle odgłos parkowania samochodu. – Daj mi znać jak już będziesz po, to zdam ci relację.

Mężczyzna zawahał się przez chwilę. To była ostatnia rzecz, na którą chciałby się zgodzić, ale prawdę mówiąc już i tak nie miał zbyt wiele do gadania.

- Dobra no, ale uważaj – mruknął.

- Zawsze uważam – odparła przekornie.

Obiad z teściami nagle wydał się Sebastianowi jeszcze bardziej przykrym obowiązkiem.

Aśka nie traciła ani chwili. Nie znała zbyt dobrze Oksany. Miała nadzieję, że kobieta w ogóle ją pamięta. Widziały się raptem kilka razy… Aśka dobrze wiedziała, że to Sebastian powinien załatwić tę sprawę, ale cierpliwość nigdy nie była jej mocną stroną. Już czuła znajome ssanie w żołądku pojawiające się za każdym razem, kiedy była blisko rozwiązania jakieś wyjątkowo zawiłej łamigłówki.