5. What is love

Cały dzień minął komisarzom na zapoznawaniu się z poszczególnymi członkami gangu Rysia. Okazało się, że niektórych znali nawet osobiście, ale nie mogło to w żaden sposób przybliżyć ich do odnalezienia Oksany.

- Musimy znaleźć jakąś furtkę – powtarzała Joasia. – Jakieś słabe ogniwo.

Sebastian w duchu poważnie wątpił, czy tak dobrze zorganizowany gang ma w ogóle jakieś słabe ogniwo, ale nic nie powiedział.

- Ja bym jednak spróbował pogadać z CBŚem – zaproponował w końcu. – Może oni wiedzą, gdzie jest Oksana i zaoszczędzą nam trudu.

- Na pewno podzielą się z nami tą informacją – zakpiła Joasia, odrzucając na szafkę kolejną przewertowaną teczkę.

- Warto spróbować – upierał się Sebastian.

- Dobrze, ale zrób to sam – odparła kobieta, wzruszając ramionami. – Ja ich nie trawię.

Mężczyzna westchnął. Sam wątpił w powodzenie tej akcji, ale wolał zająć się tym od razu. A nuż uda się bezboleśnie pchnąć sprawę do przodu.

Przez kilkanaście lat pracy w wydziale kryminalnym udało mu się poznać nie jednego policjanta z CBŚu, ale z żadnym nie łączyły go bliższe relacje i dobrze wiedział, że nie ma co liczyć na załatwienie sprawy po znajomości.

- W czym mogę ci pomóc? – zapytał uprzejmie Krystian, jeden ze znanych mu z widzenia funkcjonariuszy CBŚu.

- Prowadzimy sprawę zaginięć prostytutek – odparł Seba, postanawiając przejść od razu do rzeczy. – Aktualnie szukamy Oksany, prawdopodobnie może nam pomóc w śledztwie. Kilka lat temu zaczynała współpracę z gangiem Rysia, może ją znacie?

- Oksana? – powtórzył Krystian uprzejmie. – Nie, nie kojarzę.

Sebastian wcale nie był tym zaskoczony. I w tym momencie już nie miało większego znaczenie, czy Krystian mówi prawdę, czy po prostu nie zamierza im pomóc.

- Prowadzicie aktualnie jakąś sprawę związaną z gangiem Rysia? – spróbował ponownie Sebastian.

- Takiej informacji niestety nie mogę ci udzielić – odparł Krystian, choć ton jego głosu wcale nie wskazywał, by mężczyzna żałował.

Sebastian pokiwał głową w milczeniu.

- Może mógłbyś mnie skontaktować z kimś, kto zajmuje się Rysiem? – zapytał. – Bardzo nam zależy na znalezieniu Oksany, a nie chcemy wam namieszać – dodał, dając koledze do zrozumienia, że jeśli nie uzyska interesujących go informacji, sam je zdobędzie.

- Lepiej dla was, żebyście nam nie namieszali. – oznajmił Krystian, opierając się o biurko i krzyżując ręce na piersiach. – To zdecydowanie wykracza poza wasze kompetencje.

Tym sposobem Sebastian wracał na komendę z pustymi rękami. Dobrze wiedział, co usłyszy od partnerki, kiedy powtórzy jej rozmowę z Krystianem i wcale się nie przeliczył.

- Mówiłam – skwitowała krótko. – Za to ja w tym czasie znalazłam coś ciekawego. Wyobraź sobie, że pół roku temu Ania i Rafał prowadzili sprawę śmiertelnie pobitego chłopaka, ale wmieszał się CBŚ. Niby nie ma tu żadnej wzmianki o gangu Rysia, ale z jakiegoś powodu jego teczka się tu znalazła.

Pomachała aktami przed nosem Sebastiana.

- No to musimy z nimi pogadać – zadecydował mężczyzna.

Na przyjaciół czekali do późna. Ania i Rafał dostali akurat nową sprawę i prawie do pierwszej musieli zostać na miejscu zbrodni.

- Przepraszamy – rzuciła Anka, wpadając do biura przyjaciół. – Nie wyrabiamy ostatnio na zakrętach. Co od nas chcieliście?

Odwiesiła kurtkę, a Rafał w tym czasie zajął miejsce na skraju biurka Joasi.

- Prosiłam Kaśkę o akta powiązane z gangiem Rysia i wygrzebała mi coś takiego – powiedziała Aśka, podając Rafałowi teczkę. – Kojarzycie tę sprawę?

Ania zajrzała partnerowi przez ramię i przez chwilę w milczeniu czytali akta.

- Jasne – odparła w końcu. – Adam Madejski, był po prostu zmasakrowany. Zdjęcia tego nie oddają.

- Ale co to miało wspólnego z gangiem Rysia? – zapytała Aśka zniecierpliwiona.

- Oficjalnie nic – powiedziała Ania, wzruszając ramionami. – Podejrzewaliśmy, że był nowym nabytkiem Rysia, ale ledwie to ruszyliśmy i CBŚ odebrał nam sprawę.

- Powiedzcie coś więcej – poprosił Seba, patrząc uważnie na przyjaciół. – Dlaczego podejrzewaliście go o współpracę z Rysiem?

- To była dziwna sprawa – westchnął Rafał. – Kilka dni później na miejscu zbrodni pojawiła się dziewczyna. Zwinęliśmy ją przypadkiem, akurat mundurowi patrolowali okolicę, a ona dziwnie się zachowywała, czegoś szukała. Najpierw ją podejrzewaliśmy, myśleliśmy, że jest dziewczyną tego zamordowanego.

- Ale potem zaczęła opowiadać o gangu Rysia – wtrąciła Ania. – Mówiła, że była jego dziwką, ale kiedy w gangu pojawił się Adam, wszystko się zmieniło. Zakochała się.

Na chwilę zapadła cisza. Komisarze w milczeniu rozważali słowa Ani.

- Potem sprawę odebrał nam CBŚ – zakończył Rafał. – I nie wiemy nawet jak to się skończyło.

- Pamiętacie może, jak nazywała się ta dziewczyna? – zapytał Seba.

- Nie chciała podać nazwiska – odparła Ania z westchnieniem. – Podejrzewaliśmy, że jest w Polsce nielegalnie, zaciągała po rusku.

- Brunetka, długie włosy i ciemne oczy? – dopytywał Sebastian. Ania i Rafał pokiwali głowami. – No to zdaje się, że mamy Oksanę – skwitował Seba, patrząc na partnerkę.

- A raczej mieliśmy… - zauważyła przytomnie Joasia. – Pół roku temu.

- Poproście Kaśkę, może ona coś wywęszy – podpowiedziała Ania. – Ma swoje sposoby, nawet na CBŚ.

- Chyba będziemy musieli – odparł Sebastian. – Mnie nie chcieli powiedzieć słowa.

- W każdym razie dzięki za pomoc – powiedziała Joasia, uśmiechając się do przyjaciół. – Dzięki wam w końcu coś drgnęło.

Pomoc przyjaciół w sprawie była nieoceniona, ale niestety nie zbliżyła komisarzy do odnalezienia Oksany. Kaśka obiecała zrobić w tej sprawie co w jej mocy, jednak z góry zaznaczyła, że to może potrwać. Zresztą chwilowo Sebastian miał większe problemy. Kiedy pół do trzeciej wrócił do domu, uświadomił sobie, że zapomniał o przyjeździe teściów.

Był całkowicie świadomy, że dał plamę. Mimo nawału pracy powinien przynajmniej na chwilę wpaść i przywitać gości. Miał nadzieję, że przynajmniej bliźniaczki stanęły na wysokości zadania.

Rano zrobił wszystko, żeby się zrehabilitować. Mimo że prawie nie spał, jeszcze zanim teściowie i córki się obudzili, przygotował śniadanie. Wysłał też Joasi smsa z informacją, że trochę się spóźni. Musiał przynajmniej zamienić z nimi kilka słów przy rodzinnym śniadaniu.

Bliźniaczki wydawały się odrobinę na Sebastiana obrażone, ale postanowił to ignorować. Przywitał się z teściami i przeprosił za nieobecność zeszłego wieczoru, tłumacząc się pracą. Potem cała piątka zasiadła do stołu.

- Jak sobie radzicie? – zapytała uprzejmie Zosia, jak zwykle nie owijając w bawełnę.

- Staramy się – odparł Seba zgodnie z prawdą. – Nie jest łatwo – dodał, patrząc na córki, które także utkwiły w nim spojrzenia, - ale jakoś dajemy radę.

- Powinniśmy wcześniej do was przyjechać – wtrącił Tadeusz, ojciec Basi, - ale jakoś się nie złożyło…

- Najważniejsze, że jesteście – powiedział uprzejmie Sebastian.

- Ale musicie przyjeżdżać częściej – wtrąciła się natychmiast Eliza.

- Tak, zdecydowanie za rzadko was widujemy – poparła siostrę Karolina.

- Tęsknimy.

- A może wy przyjedziecie do nas na święta? – zaproponowała Zosia, przenosząc wzrok na Sebastiana.

Mężczyzna zawahał się. Zaskoczyła go tą propozycją. Rodzice Basi mieszkali aż w Lublinie, więc nie bywali u nich zbyt często. Może i dla bliźniaczek byłby to przyjemny sposób na spędzenie świąt, zwłaszcza, że od śmierci Basi Boże Narodzenie nie było już takie samo, ale Seba nie mógł nie pomyśleć o swojej partnerce. Od rozstania z Marcinem święta spędzała samotnie, zazwyczaj na komendzie i nigdy nie dawała się zaprosić, ale Sebastian lubił świadomość, że w razie gdyby zechciała pogadać czy po prostu pobyć razem, jest gdzieś niedaleko. A nie trzysta kilometrów od niej.

- Do świąt mamy jeszcze trochę czasu – odparł w końcu, starając się ignorować utkwione w nim spojrzenia bliźniaczek. – Zobaczymy. W każdym razie dziękujemy za zaproszenie.

- Przemyślcie to – powiedział spokojnie Tadeusz. – Gdyby udało Ci się wziąć trochę wolnego, moglibyście zostać u nas aż do Sylwestra.

Teściowie mieli w Lublinie wielką willę z ogrodem i Sebastian dobrze wiedział, że z chęcią częściej gościliby w niej wnuczki. Wszystko zależało od niego.

- Aśka mogłaby pojechać z nami – wtrąciła Eliza, - prawda, babciu? Wtedy moglibyśmy zostać dłużej.

- Zawsze spędzała z nami Sylwestra – wyjaśniła Karolina dziadkom.

Sebastian poczuł, że bułka staje mu w gardle. Córki wpędzały go w poważne kłopoty i musiał szybko coś z tym zrobić.

- Aśka to moja partnerka – wyjaśnił, kiedy już udało mu się przełknąć bułkę. – Odkąd rozstała się z mężem, Basia zapraszała ją na Sylwestra.

Starał się podkreślić, że on, Sebastian, nie miał z tym absolutnie nic wspólnego. Czuł na sobie spojrzenia teściów i wcale mu się to nie podobało. Dobrze wiedział, co myślą, ale nie miał pojęcia, że za chwilę jego własne córki pogrążą go całkowicie.

- Miała przyjść dzisiaj na obiad – kontynuowała Eliza, - moglibyście ją poznać, ale…

- Ale mamy dużo pracy – przerwał jej przerażony Sebastian, piorunując córkę wzrokiem.

Zapadła cisza. Sebastian dobrze wiedział, jak to wygląda z perspektywy Zosi i Tadeusza. I naprawdę się nie dziwił, że reszta śniadania przebiegła w dość napiętej atmosferze.