9. What is love

W drzwiach stała prokurator Czerwińska w jednym ze swoich nienagannych kostiumów. Ania i Rafał natychmiast opuścili biuro, a Sebastian wziął od kobiety płaszcz i wskazał jej fotel.

- Dotarły do mnie informacje, że mecenas Bruliński usiłuje załatwić panu widzenie z panią Joasią – powiedziała, mierząc Sebastiana nieodgadnionym wzrokiem.

- Niestety bezskutecznie – przyznał komisarz.

- W takim razie myślę, że mam dla pana dobrą wiadomość – kontynuowała kobieta. – Może się pan zobaczyć z panią Joasią, ale dopiero w poniedziałek po południu. Rano zostanie przewieziona do aresztu śledczego na Wojskowej.

Sebastian przez chwilę milczał. Informacja faktycznie była dla niego korzystna, ale wszystko inne…

- Dlaczego wewnętrzni tak długo trzymają ją u siebie? – zapytał w końcu zmęczonym głosem.

Wyglądał na zrezygnowanego. Czerwińska przez chwilę mierzyła go spojrzeniem, a potem odezwała się dużo łagodniej niż zwykle.

- Tego nie wiem – powiedziała. – Bardzo ciężko zdobyć jakiekolwiek informacje w tej sprawie, nawet mnie, a załatwienie widzenia graniczyło z cudem. Dlatego proszę je dobrze wykorzystać, bo nieprędko nadarzy się kolejna okazja.

- Mają na nią mocne dowody? – dopytywał nadal Sebastian, zapominając o służbowym charakterze relacji, jakie łączyły go z panią prokurator.

- Niestety tak – odparła Czerwińska, nie spuszczając z komisarza czujnego spojrzenia. – Blacharczyk został zastrzelony z jej służbowej broni. Na jego kurtce znaleziono jej włosy. W dodatku kontaktowała się z nim na godzinę przed morderstwem. Wewnętrzni uważają, że zwabiła go na wysypisko śmieci i tam zastrzeliła.

- Z własnej broni? – zapytał Sebastian retorycznie. – Pani prokurator…

- Panie Sebastianie – przerwała mu stanowczo Czerwińska, - wiem, że nie wierzy pan w winę partnerki i to naprawdę godne podziwu. Jednak proszę pamiętać, że przyznała się do winy.

Sebastian pokręcił głową z niedowierzaniem.

- Znam ją pół życia – powiedział z nutką rozpaczy w głosie. – Rozmawiałem z nią kilka godzin wcześniej. Gdyby to się stało w afekcie albo nieumyślnie… ale zabójstwo z premedytacją?

- Panie Sebastianie, jeśli mogę coś doradzić… - przerwała mu Czerwińska, pochylając się w jego stronę i ściszając głos. – Mecenas Bruliński to nie jest dobry wybór. Rozmawiałam z koleżanką, Agnieszką Zielińską. Zgodziła się wziąć tę sprawę, jeśli tylko będzie to panu odpowiadało.

Przez chwilę Sebastian zastanawiał się nad tym w milczeniu. Już nie był pewny komu może ufać. Ania uważała Brulińskiego za idiotę, ale on słyszał o nim same dobre opinie. A co jeśli Czerwińska faktycznie kłamie?

- Sprawę pani Joasi wziął prokurator okręgowy – dodała kobieta po chwili. – Naprawdę przyda jej się dobry adwokat.

Rozmowa z Czerwińską dała Sebastianowi do myślenia. Ostatecznie zgodził się na jej propozycję i jeszcze tego wieczoru miał spotkać się z mecenas Zielińską. Do tego czasu pani adwokat obiecała złożyć wizytę wewnętrznym i dowiedzieć się czegoś więcej.

Punkt dwudziesta Zielińska zjawiła się w niewielkiej kawiarni w centrum, gdzie już czekał na nią Sebastian. Okazała się stosunkowo młodą brunetką o czujnych, ciemnych oczach. Przywitała się dziarsko z komisarzem, usiadła naprzeciw niego i położyła na stoliku potężny notes.

- Zapewne ucieszy pana wiadomość, że udało mi się porozmawiać z panią Joasią – oznajmiła, utkwiwszy w Sebastianie przenikliwe spojrzenie. – Nie było to łatwe, wewnętrzni bardzo utrudniali mi sprawę i nie zostawili nas samych ani na chwilę.

- Aż dziwne, że w ogóle się pani udało – mruknął Sebastian. – Mecenas Bruliński nie zdołał tego dokonać przez kilka dni.

- Znam się na tym co robię – odparła kobieta cierpko. – A mecenas Bruliński… Cóż, tak między nami, jego nieporadność miała swoją cenę.

- Ktoś dał mu łapówkę, żeby uwalił tę sprawę? – zapytał komisarz z mieszaniną zaskoczenia i złości. – Kto?

- Tego nie wiem – powiedziała Zielińska, kartkując swój notes i w końcu odnajdując właściwą stronę, - ale się dowiem. A teraz proszę mi powiedzieć dokładnie, o której w niedzielę dwudziestego trzeciego października spotkał się pan z panią Joasią, o czym rozmawialiście i o której się rozstaliście.

Sebastian przez chwilę miał problem, żeby sięgnąć pamięcią aż tak daleko. Wszystko co zdarzyło się przed aresztowaniem Joasi wydawało mu się teraz zamierzchłą historią.

- Przyjechałem do niej około dziewiętnastej – zaczął w końcu Seba, przypominając sobie obiad z teściami, jednak pani mecenas natychmiast mu przerwała.

- W jakim celu? – zapytała z długopisem w gotowości.

- Żeby omówić szczegóły śledztwa – odparł Seba nieco zniecierpliwiony.

- Dobrze, powoli, proszę mi o tym dokładnie opowiedzieć – zażądała.

Przez kolejną godzinę Sebastian opowiadał ze szczegółami o sprawie zaginięć prostytutek, o wszystkich poszlakach i pomysłach, które miały doprowadzić ich do rozwiązania, o poszukiwaniu Oksany i wizycie Aśki w więzieniu. Zielińska co chwilę coś notowała, przerywała mu, by zadawać coraz bardziej szczegółowe pytania. Po godzinie Sebastian czuł się prześwietlony na wylot, ale kobieta jeszcze nie skończyła.

- A więc tego wieczoru pani Joasia opowiedziała panu o swojej wizycie w więzieniu i rozmowie z Oksaną – powtórzyła, wpatrując się w swoje notatki i marszcząc brwi. – Rozmawialiście o czymś jeszcze?

Sebastian zawahał się przez chwilę, przypominając sobie, jak tamtego wieczoru omal nie doszło między nimi do zbliżenia. Zielińska natychmiast dostrzegła jego niepewność.

- Proszę się dobrze zastanowić – powiedziała ostrzegawczo. – Każdy najdrobniejszy szczegół może mieć dla mnie znaczenie. Proszę powiedzieć wszystko, co pan pamięta.

- Nie rozmawialiśmy już o niczym konkretnym – westchnął Seba, decydując się na pełną współpracę z panią mecenas. – Od niedawna jesteśmy parą. Po prostu spędzaliśmy razem czas.

Zielińska zmarszczyła brwi.

- Alicja nic mi o tym nie powiedziała – stwierdziła z wyraźnym niezadowoleniem, wspominając prokurator Czerwińską.

- Nie wiedziała – odparł Sebastian, wzruszając ramionami. – To świeża sprawa.

- Proszę mnie źle nie zrozumieć – powiedziała kobieta spokojnie. – Ja tu nie jestem od tego, żeby was oceniać. Po prostu muszę wiedzieć wszystko. Dobrze – westchnęła, zaglądając ponownie do swojego notesu, - o której pan od niej wyszedł?

- W domu byłem o dziesiątej, więc nie wiem… pół godziny wcześniej – mruknął Sebastian.

Na tym nie skończyły się pytania dociekliwej pani adwokat. Kazała komisarzowi opowiadać ze szczegółami o wszystkim, co wydarzyło się następnego dnia, a potem każdego kolejnego aż do chwili obecnej.

- Zmieńmy temat – zadecydowała w końcu, wysłuchawszy dokładnie relacji z ostatniej rozmowy Sebastiana z Czerwińską. – Marcin Blacharczyk, jak dobrze go pan znał?

- Słabo – odparł Sebastian zgodnie z prawdą. – Widzieliśmy się raptem parę razy. Aśka też za bardzo nie chciała o nim opowiadać.

- Proszę w takim razie powiedzieć wszystko, co pan wie o ich małżeństwie – poprosiła pani adwokat, przygotowując długopis do kolejnych notatek.

- Pobrali się dosyć wcześnie – powiedział Sebastian zamyślony. – Aśka miała wtedy jakieś dwadzieścia dwa czy trzy lata. Marcin zdradzał ją regularnie ze wszystkim, co się rusza. Aśka udawała, że tego nie zauważa, robiła dobrą minę do złej gry. Nie chciała o tym rozmawiać, denerwowała się za każdym razem, kiedy o tym wspominałem.

- Jak się pan dowiedział o tych zdradach? – drążyła Zielińska, przeszywając Sebastiana wzrokiem. – Powiedziała panu?

- Aśka? – Seba uśmiechnął się mimowolnie. – Skądże. Po prostu któregoś dnia spotkaliśmy go na ulicy z jedną z kochanek, zupełnie się nie krępowali. A Aśka odwróciła się na pięcie i odeszła, bez jednego słowa.

- Jak pan myśli, dlaczego? – zapytała kobieta wyraźnie zaintrygowana.

Sebastian zamyślił się na moment. Niejednokrotnie się nad tym zastanawiał, ale nigdy nie doszedł do jednoznacznej odpowiedzi.

- Nie wiem – powiedział w końcu zgodnie z prawdą. – Aśka jest… - zawahał się przez moment. – Musiałaby ją pani poznać, żeby zrozumieć. Trudno się do niej zbliżyć, zdobyć jej zaufanie czy choćby sympatię, ale jeśli już się uda, jest wierną i lojalną przyjaciółką… w tym przypadku żoną. Wydaje mi się, że po prostu kochała Marcina i wierzyła, że jeszcze wszystko może się zmienić…

Przez chwilę oboje milczeli, rozważając słowa Sebastiana.

- Więc dlaczego się rozwiedli? – zapytała w końcu Zielińska.

Tym razem Sebastian wyraźnie poczuł, że nie powinien odpowiadać na to pytanie. Tylko on znał prawdę, tylko jemu Aśka powiedziała, dlaczego Marcin wniósł do sądu pozew o rozwód. Dobrze pamiętał ten dzień. Pamiętał, jak strasznie wtedy płakała i jak obiecał jej, że nikt nigdy nie pozna jej sekretu. Czy okoliczności usprawiedliwiałyby złamanie obietnicy?

- Nie powinienem o tym mówić – powiedział stanowczo. – Najlepiej będzie, jak Aśka sama pani powie.

- Z tym może być problem – odparła pani mecenas, prostując się na krześle. – Odmówiła współpracy.

- Co? – zapytał Sebastian, uśmiechając się, jakby usłyszał dobry dowcip. – Jak to?

- Normalnie – powiedziała Zielińska z całkowitym spokojem. – Nie zgadza się, żebym ją reprezentowała.

- To jest jakiś koszmar – mruknął Sebastian, kręcąc głową. – Na pewno rozmawiała pani z Aśką? Blondynka, długie włosy związane w kucyk…

- Na pewno – odparła kobieta, uśmiechając się po raz pierwszy. – Mam nadzieję, że w poniedziałek przemówi jej pan do rozsądku. I mimo wszystko wolałabym się dowiedzieć, jaki był powód rozwodu.

- Marcin chciał mieć dziecko – oznajmił Sebastian całkowicie zrezygnowanym tonem. – Długo się starali, bezskutecznie. W końcu postanowili zrobić badania i okazało się, że Asia jest bezpłodna.

- Dlatego od niego odeszła? – drążyła Zielińska.

- Dlatego on odszedł od niej – poprawił ją Sebastian. – Stwierdził, że skoro nie może dać mu dziecka, nie jest prawdziwą kobietą.

Pani adwokat pokiwała głową, zapisując coś ponownie w swoim notesie.

- Jak ona się czuje? – zapytał Seba, korzystając z chwili ciszy.

Tak naprawdę tylko to go interesowało od początku rozmowy, ale nie miał nawet okazji wtrącić pytania.