18. What is love

Aśka nie chciała z nikim o tym rozmawiać. Ania co prawda zauważyła, że dzieje się coś niepokojącego, ale przyjaciółka zdecydowanie odmówiła odpowiedzi na jakiekolwiek pytania. Z uporem maniaka czytała akta dotyczące zabójstwa byłego męża, szukając w nich jakiegokolwiek punktu zaczepienia i jednocześnie wmawiając sobie, że kompletnie ją ta śmierć nie obeszła.

- Z Aśką dzieje się coś złego – oznajmiła zdecydowanie Ania, znalazłszy Sebastiana w kuchni, pochylonego nad jogurtem. – Od wyjścia z więzienia jest jakaś inna.

Mężczyzna wzruszył ramionami, nie podnosząc głowy.

- Co z wami? – poirytowała się policjantka. – Pokłóciliście się.

Sebastian nadal nie odpowiedział. Wydawał się całkowicie skupiony na jedzeniu, chociaż jogurt jakoś przestał mu smakować.

- Z wami kompletnie nie można się dogadać – powiedziała Ania ze złością, opadając na krzesło naprzeciw przyjaciela. – Aśka też nabrała wody w usta. Czy twoim zdaniem to naprawdę dobry moment na kłótnie?

- Nie ja zacząłem – burknął w końcu Sebastian.

- Więc jednak – skwitowała Ania z satysfakcją. – No to o co wam poszło? – drążyła.

- Aśka uważa, że skoro zakochałem się w niej, będąc z Basią, teraz z pewnością zdradzę ją z Agnieszką – odparł Sebastian takim tonem, jakby streszczał instrukcję obsługi pralki. – Ty też uważasz, że to logiczne? – dodał zaczepnie.

- Nie, ale uważam, że z punktu widzenia Aśki logiczne i oczywiste jest, że każdy facet prędzej czy później ją zdradzi – odparła Ania spokojnie.

Sebastian podniósł w końcu wzrok. Przez chwilę w milczeniu patrzył na Anię, a potem kobieta ponownie się odezwała.

- Sebastian – powiedziała łagodnie, pochylając się w jego stronę, - przecież wiesz, że Marcin zdradzał ją przez wiele lat. Nie przyszło ci do głowy, że dla niej każdy twój kontakt z inną kobietą jest powodem do niepokoju?

Z miny Sebastiana jasno wynikało, że w rzeczy samej, nie przyszło mu to do głowy.

- Doceń, że nie wariuje za każdym razem, kiedy jakaś kobieta pojawia się w twoim otoczenia, bo zapewniam, że ma na to ochotę – kontynuowała Ania. – O Agnieszkę się troszczyłeś, przez tę sprawę w pewnym sensie się zbliżyliście, sporo ostatnio rozmawialiście, a w dodatku Aśki wtedy z wami nie było. Dla niej to trochę zbyt wiele.

- A i tak nie zrobiła mi sceny zazdrości, dopóki sam jej nie sprowokowałem – westchnął Seba. – Dzięki, Aniu – dodał, wstając.

Poszedł do biura, gdzie miał nadzieję zastać partnerkę. Nie zawiódł się, kobieta nadal siedziała pochylona nad aktami. Słysząc, że wszedł, nawet nie podniosła wzroku. Sebastian domyślał się, że rozpoznała go po krokach. Dobrze ją znał i wiedział, że z pewnością zamierzała nie odzywać się do niego przez długi czas, ale w nim nie było już śladu złości, wręcz przeciwnie. Teraz, kiedy znał już motywy jej postępowania, wydawał się całkowicie spokojny i pewny siebie.

Podszedł do jej biurka i oparł się o nie tuż obok akt, które kobieta przeglądała.

- Przepraszam – powiedział spokojnie, - nie pomyślałem, jakie to dla ciebie trudne.

Aśka nie podniosła wzroku, ale Sebastian wiedział, że słucha go uważnie.

- Zdenerwowałem się, bo wmawiałaś mi coś, co jest całkowicie absurdalne – kontynuował. – Nie przyszło mi do głowy, że odbierasz to zupełnie inaczej. Postaram się więcej nie dawać ci powodów do niepokoju, dobrze?

Kobieta w końcu spojrzała na przyjaciela. W jej oczach nie dostrzegł ani złości, ani uporu, jednak widać było wyraźnie, że wciąż jest zaniepokojona.

- Ja też przepraszam – powiedziała tylko.

Sebastian uśmiechnął się nieśmiało, a kiedy odwzajemniła uśmiech, pozwolił sobie na czuły pocałunek.

- Ania mówi, że odkąd wyszłaś z więzienia jesteś nieswoja – powiedział po chwili, patrząc na nią z troską. – Ma trochę racji.

Joasia spuściła wzrok. Przez chwilę chciała mu powiedzieć o dręczących ją snach, ale zbyt wiele musiałaby wyjaśniać.

- Po prostu chciałabym zakończyć tę sprawę – odparła w końcu.

Przez kilka następnych dni komisarze krążyli w miejscu, wciąż nie mogąc znaleźć najmniejszego choćby tropu. Sprawdzili bilingi Witebskiego i Żukowskiego, których podejrzewali o udział przynajmniej w pierwszym zamachu na Agnieszkę, jednak niewiele z tego wynikało. Faktycznie na dwie minuty przed strzałem z telefonu Żukowskiego wykonano połączenie pod nieznany numer, jednak do niczego to komisarzy nie mogło doprowadzić. Po pierwsze numer był na kartę, a po drugie od tamtego dnia pozostawał nieaktywny.

W weekend Sebastian pozwolił bliźniaczkom pójść na imprezę urodzinową do koleżanki. Jednocześnie skorzystał z wolnej soboty i zaprosił do siebie Joasię. Oboje czuli się nieco dziwnie, jakby znowu mieli po piętnaście lat i w ukryciu przed rodzicami planowali zakazany seks. Nie przeszkodziło im to jednak w pójściu do łóżka i spędzeniu razem kilku naprawdę miłych chwil. Niestety wspólnie spędzany czas zakłócił zgrzyt klucza w drzwiach wejściowych…

- Bo jesteś głupia – stwierdziła bezceremonialnie Eliza, wchodząc do mieszkania. – Nie wiem, czego się tak cykasz, Maciek chciał cię tylko pocałować.

- Ale ja nie chciałam – odparła Karolina ze złością.

- I spieprzyłaś nam imprezę – skwitowała Eliza.

Komisarze zamarli w łóżku, zupełnie nie wiedząc, co zrobić. Oboje byli nadzy, ich ubrania spoczywały porozrzucane na podłodze. Dopiero kiedy głosy bliźniaczek oddaliły się do kuchni, komisarze odważyli się na siebie spojrzeć.

- Nie mogą mnie tu zobaczyć – szepnęła Joasia, wyplątując się z kołdry i sięgając po bieliznę.

Sebastian spojrzał na nią z dezaprobatą, ale wyglądała na całkowicie pewną swoich słów. W gruncie rzeczy on także nie uważał, by był to właściwy sposób zakomunikowania córkom, że znalazł im macochę.

Ubrali się najszybciej i jednocześnie najciszej jak było to możliwe.

- Zagadaj je – szepnęła Aśka.

- Twoje buty i kurtka są w przedpokoju… - zauważył Sebastian.

Aśka zdawała sobie z tego sprawę, ale najwidoczniej bliźniaczki zaaferowane dyskusją ich nie zauważyły. W przeciwnym razie na pewno szukałyby komisarzy w mieszkaniu. Kobieta pokazała Sebastianowi gestem, żeby szedł do córek i komisarz chcąc nie chcąc, spełnił jej polecenie.

W głębi duszy Seba czuł, że nie postępuje słusznie. Może i wybrał najłatwiejszą w tej chwili opcję, ale doskonale zdawał sobie sprawę, że ta decyzja szybko się na nim zemści. Bez słowa jednak poszedł do kuchni, gdzie nadal sprzeczały się bliźniaczki.

- Już po imprezie? – zagadnął nieco zbyt głośno.

Nastolatki podskoczyły na dźwięk jego głosu.

- Ty w domu? – zdziwiła się Eliza, zastanawiając się jednocześnie, czy nie powiedziała czegoś, czego nie powinien usłyszeć jej ojciec.

Tymczasem Joasia wyślizgnęła się z sypialni, w mgnieniu oka porwała swoje ubrania z przedpokoju i boso wymknęła się na korytarz, zamykając za sobą drzwi najciszej, jak było to możliwe. Dopiero piętro niżej założyła buty i kurtkę i jak najszybciej opuściła blok Sebastiana.

Kompletnie irracjonalna sytuacja uświadomiła obojgu komisarzom, że dalsze pozostawanie w takim układzie jest niemożliwe. Aśka zaczęła wyrzucać sobie, że dopuściła do tego, decydując się na związek z przyjacielem. Sebastian z kolei postanowił sobie solennie, że natychmiast tę sytuację rozwiąże.

Jeszcze tego wieczoru komisarz pojechał do Joasi, żeby po pierwsze ją przeprosić, a po drugie wspólnie ustalić plan działania. Kobieta wyglądała na przybitą.

- Naprawdę się nie gniewam – powiedziała, po raz trzeci słysząc gorące przeprosiny Sebastiana. – Zresztą, to nie twoja wina. Po prostu tak wyszło.

Usiadła na oparciu fotela obok Sebastiana i pozwoliła wziąć się za rękę.

- Musimy coś z tym zrobić – dodała łagodnie. – Tak się nie da…

- Wiem – odparł Sebastian, kiwając głową. – Właśnie o tym chciałem z tobą porozmawiać.

Wyczuł, że Aśka zesztywniała, jakby spodziewała się czegoś złego, jednak zignorował to.

- Musimy powiedzieć dziewczynom – oznajmił spokojnie. – Jeśli chcesz, mogę zrobić to sam, ale uważam, że powinniśmy być przy tym oboje.

Kobieta zamyśliła się na moment. Wizja takiej rozmowy wcale jej się nie podobała, ale Sebastian niewątpliwie miał rację. Jeśli mieli być razem, bliźniaczki musiały poznać prawdę. Trudno jednak było przewidzieć ich reakcję…

- Dobrze – powiedziała w końcu. – Powiedzmy im.

- No to do dzieła – zarządził Sebastian, wstając.

Joasia spojrzała na niego zaskoczona.

- Teraz? – zapytała, unosząc brwi.

- Nie ma na co czekać – stwierdził Sebastian stanowczo.

Aśka nie była tym zachwycona, ale z drugiej strony powtarzała sobie w duchu, że przynajmniej będą mieli to z głowy. Czuła się bardzo dziwnie, kiedy Sebastian zawołał córki i poprosił, by usiadły z nimi w salonie. Patrzyła na ich twarze i wiedziała, że nie przeczuwają, co za chwilę usłyszą.

Sebastian postanowił przejąć na siebie obowiązek przekazania córkom nowiny.

- Dziewczyny, jesteście już prawie dorosłe – zaczął uroczyście, na co bliźniaczki natychmiast zrobiły się czujne, - dlatego wspólnie z Asią zdecydowaliśmy, że powinniśmy szczerze z wami porozmawiać.

- To ma coś wspólnego z twoim pobytem w więzieniu? – zapytała wprost Eliza.

Nigdy nie brakowało jej tupetu, co niekiedy niewątpliwie było zaletą, ale w sytuacjach wymagających delikatności i taktu często przeszkadzało. Tak jak teraz. Sebastian poczuł, że Aśka patrzy na niego z pretensją. Nic dziwnego, nigdy nie powiedział jej, ile na ten temat wiedzą bliźniaczki.

- Nie – odparł spokojnie, - ta sprawa jest zakończona. Już wam to tłumaczyłem.

Nastolatki nie wyglądały na przekonane i Aśka nagle poczuła, że bardzo chciałaby się znaleźć daleko stąd. Teraz jednak nie miała już wyjścia, musiała doprowadzić sprawę do końca.

Poczuła, że Sebastian bierze ją za rękę i natychmiast zrozumiała, że popełnił błąd. Bezbłędnie wyczuła emocje bliźniaczek, od których zgęstniała atmosfera.

- Spotykamy się od pewnego czasu – powiedział spokojnie Sebastian.