156.

- Poniekąd. Jeśli chodzi o piżamę, niech to będzie raczej koszula nocna i to najlepiej rozpinana, kilka sztuk. Co do bielizny to pamiętaj, że staniki mają być laktacyjne, a majtki w jakimś przemyślanym rozmiarze, bo ona nie będzie od razu taka chudziutka jak przed ciążą, zwykłe, bawełniane. Poza tym wkładki laktacyjne, podpaski, tylko niech będą naprawdę duże i chłonne, bo połóg to koszmar. Leje się z człowieka jak z kranu...

- Czekaj, czekaj... wkładki laktacyjne?

- No tak – westchnęła Ania. – Kiedy kobieta karmi piersią, pokarm pojawia się nie tylko w momencie przystawienia dziecka – wyjaśniła cierpliwie. – Poza karmieniami mleko wycieka i pojawiają się jednoznaczne plamy. Po to właśnie są wkładki. Tylko pamiętaj, że wtedy stanik musi mieć miseczki przynajmniej o jeden rozmiar większe, bo piersi w czasie laktacji są duże, nabrzmiałe i bardzo wrażliwe.

- Chyba powinienem to notować... – mruknął.

- Lepiej skup się na prowadzeniu samochodu – odparła. – Dobra, kontynuujmy. Wiesz, co to jest odciągacz pokarmu?

- Eee...

- Po prostu zajdź na przykład do apteki i kup – skwitowała. – Najlepiej ręczny. Położna pokaże wam, co z tym zrobić. Co dalej... – zastanowiła się przez moment. – No takie podstawowe rzeczy, jak na przykład kubeczki jednorazowe. Ważny jest też zegarek ze wskazówką pokazującą sekundy. No i aparat fotograficzny – dodała z uśmiechem.

- Kurczę... Jakoś tak uciekły mi te ostatnie miesiące ciąży – westchnął.

- Patrz, żeby poród ci nie uciekł – odparła ze złośliwym uśmiechem.

- No dobra, co mam jeszcze spakować?

- Rzeczy dla dziecka – powiedziała tonem świadczącym o tym, że jej zdaniem dla każdego powinno być to oczywiste. – No wiesz, czapeczki, pajacyki, koszulki, kaftaniki, skarpetki, pieluszki, kocyk. Poza tym coś do pielęgnacji, czyli mydełko, tylko koniecznie dla niemowląt, jakaś oliwka, krem do pupy, miękka szczotka do włosków, jałowe gaziki, jakieś waciki czy coś, no i spirytus.

- Spirytus? – zdziwił się Seba. – Po cholerę?

- Do pielęgnacji pępka, tatusiu – mruknęła ironicznie. – I nie zapomnij o dokumentach, bo będzie wtopa.

- Dowód osobisty i książeczka ubezpieczeniowa, tak?

- Plus karta przebiegu ciąży i wszelkie wyniki badań. I wiesz co, jeszcze wracając do kosmetyków... weź koniecznie jakieś delikatne mydło i płyn do higieny intymnej. Na wszelki wypadek możesz też spakować jednorazową maszynkę do golenia, albo na przykład jakiś krem depilujący, np. Veet. I pamiętaj, żeby zabrać coś lekkiego do jedzenia, na przykład jakieś biszkopty, owoce. Aśka uwielbia czekoladę, więc też możesz kupić. No i koniecznie woda niegazowana, ewentualnie jakiś sok, najlepiej winogronowy albo jabłkowy.

- Co ja bym bez ciebie zrobił...

- Dobra, dobra, lepiej weź się za to pakowanie. I wiesz co – dodała, widząc, że dojeżdżają na miejsce, - wysadź mnie i jedź do domu. Powinniście jak najszybciej załatwić kwestię kliniki.

- Ale jest dużo roboty...

- Nie ucieknie. Ucałuj Asię.

- Dzięki! – zdążył zawołać, kiedy zatrzaskiwała za sobą drzwi.

Pół godziny później wchodził do mieszkania. W drzwiach przywitał go Krzyś z legwanem na ramieniu.

- Już reaguje na imię – oświadczył z dumą, kiedy wyściskał ojca.

- Super – odparł Seba, świetnie udając entuzjazm.

- Chodź, Emma – chłopak zwrócił się do jaszczurki, - mam dla ciebie jabłko.

- A gdzie Asia? – zapytał, zaglądając do salonu.

- Śpi w sypialni – odparł maluch. – Źle się czuła.

Nic więcej nie musiał wiedzieć. Ściągnął buty i wszedł cicho do pokoju, zamykając za sobą drzwi. Dziewczyna leżała na łóżku, przykryta kocem. Oczy miała otwarte, ale na widok narzeczonego tylko uśmiechnęła się delikatnie.

- Co się dzieje, kotku? – szepnął zaniepokojony, kucając przed nią.

- Dzisiaj chyba nigdzie się nie ruszę – mruknęła, usiłując ukryć cierpienie.

- Ale co ci jest? – dopytywał z lękiem.

- Mam skurcze – powiedziała cicho – i trochę krwawiłam.

- Co?! Musimy natychmiast jechać do lekarza! – zdenerwował się Seba.

- Nic się nie dzieje – zapewniła. – Skurcze są nieregularne i niezbyt silne, a krwi naprawdę było tylko troszeczkę. To znak, że szyjka macicy przygotowuje się do porodu.

Skrzywiła się i wcisnęła twarz w poduszkę. Poczuła, jak Sebastian delikatnie głaszcze ją po włosach. Wiedziała, że wcale go nie przekonała.

- Kotku, może jednak powinien zobaczyć cię lekarz? – zagadnął, kiedy się rozluźniła. – Przecież jeszcze za wcześnie...

- Takie objawy pojawiają się nawet na kilka tygodni przed porodem.

- Nie chcę, żebyś tak cierpiała...

- Nic na to nie poradzisz – odparła spokojnie.

- Mogę ci jakoś pomóc? Potrzebujesz czegoś?

Uśmiechnęła się. Wiedziała, że bardzo chce się jej na coś przydać.

- Mógłbyś przynieść mi szklankę soku – powiedziała w końcu.

- Już się robi.

Wrócił już po chwili, oprócz soku niosąc także talerz z jej ulubionymi ciastkami. Pomógł narzeczonej podnieść się do pozycji półsiedzącej, podkładając pod plecy poduszki i przycupnął na łóżku obok niej.

- No już nie patrz tak na mnie – mruknęła z uśmiechem. – Naprawdę to nic wielkiego. Po prostu nie chcę ruszać się z domu, nie czuję się na siłach.

- Nie ma problemu. Poleżysz sobie i odpoczniesz, a ja w międzyczasie spakuję torbę do szpitala, ok?

- Słyszałam, że Anka zrobiła ci pogadankę – dziewczyna pokazała ukochanemu język.

- Już ci doniosła? Kurdę, z babami ciężka sprawa...

- Sebuś, ja wiem, że to powinno być już dawno gotowe – powiedziała, - ale jakoś nie miałam głowy... – dodała usprawiedliwiającym tonem.

- Ja się tym zajmę – oświadczył. – Ale Anka dała mi tyle instrukcji, że nie jestem pewien, czy wszystko spamiętałem, więc poprawiaj mnie w razie czego.

Obdarzyła go uśmiechem. Przez kolejną godzinę obserwowała, jak z uwagą składa śpioszki, szuka czapeczek i szlafroku, a potem umieszcza to wszystko w torbie. Był całkowicie skupiony na tej czynności.

Wieczorem zjedli we trójkę kolację, a potem razem oglądali „Jumanji”. Krzysiek siedział z Emmą na kolanach, a psy leżały na podłodze, utkwiwszy w jaszczurce czujne spojrzenie. Joasia jak zwykle zasnęła w objęciach ukochanego. Mężczyzna nie miał zamiaru jej budzić, dopiero po zakończeniu chciał zanieść ją do sypialni. Ledwie jednak zdążył wstać, dziewczyna natychmiast otworzyła oczy.

- Śpij – mruknął uspokajająco, - zaniosę cię do sypialni.

- Nie, nie, ja jeszcze pójdę do łazienki. Ale wiesz co... – uśmiechnęła się niewinnie – zjadłabym kopytka.

- Zaraz ci zrobię – odparł natychmiast.

Kiedy piętnaście minut później nie pojawiła się w kuchni, Sebastian zaczął się niepokoić.

- Skarbie, wszystko w porządku? – zapytał, podchodząc pod drzwi łazienki.

- Wejdź na chwilę – usłyszał ściszony głos.

Wślizgnął się do łazienki i zastał Asię siedzącą na wannie. Płakała, trzymając dłoń na brzuchu. Zaaferowany grymasem bólu na jej twarzy dopiero po chwili zauważył na wannie krew. Przerażony zbliżył się szybko do ukochanej i ukucnął.

- Boli cię? – zapytał, siląc się na spokój.

- Znowu mam skurcze – szepnęła.

- Dobrze, zrobimy tak: ubierzemy się i pojedziemy do szpitala, ok?

- Boję się – wyznała. – A jeśli dziecku coś się stanie?

- Nawet tak nie myśl. To na pewno nic groźnego, ale oboje się uspokoimy, jeśli zobaczy was lekarz.

Pokiwała głową i pozwoliła zaprowadzić się do sypialni. Łzy bez ustanku spływały po jej policzkach, kiedy zbierali się do szpitala. Drżące ręce uniemożliwiały jej zrobienie czegokolwiek, przez co właściwie ubrał ją Sebastian.

- Krzysiu – szepnął Sebastian do syna, który już przysypiał, - muszę jechać z Asią do szpitala. Zawieźć cię do Ani i Rafała?

- Nie – wymruczał chłopiec, - zostanę w domu.

- Zadzwonię do ciebie rano. Dobranoc, skarbie.

Krzysiek przewrócił się na drugi bok, a Sebastian wyszedł z jego pokoju. Objął Asię i zaprowadził ją do samochodu. Przez całą drogę milczała, co jakiś czas pojękując tylko cicho. Starając się to ignorować, wyciągnął telefon i zadzwonił do Tomka z pytaniem o adres kliniki jego przyjaciela. To tam postanowił zawieźć Aśkę, mając nadzieję na bardziej komfortowe dla niej warunki.